شعری از جیمس ولدن جانسون شاعر سیاهپوست آمریکائی: وقتی که مرگ نزول میکند ادب و هنر

"* و مرگ احضار رو شنید و رو تندترین اسبهاش پرید، رنگ‌پریده مثه شمدی تو مهتاب، مرگ همون جور که سم اسبش از طلا آتش می‌پروند، به بالای خیابون طلائی تاخت، اما صدائی از سم اسبش بلند نمی‌شد به طرف تخت سفید گنده روند و منتظر فرمون خدا موند. مرگ پیر رو دید که مثه یه ستاره افتون پائین میومد اما مرگ آبجی کارولاین را نترسوند مثه یه رفیق مهربون بهش نیگا کرد و آبجی کارولاین زمزمه‌کنون گفت:«میخوام برم به بهشت. * و مرگ اون رو مثه یه بچه بغل کرد و آبجی کارولاین توی بازوهای یخی مرگ قرار گرفت، اما سردی رو حس نکرد و مرگ باز شروع کرد به روندن اسب:- به اون طرف ستارهء غروب و از ستارهء صبح رد شد و اومد تو روشنی تابون جلال و عظمت خدا و یه راس به طرف تخت سفید و گنده روند و اونجا،آبجی کارولاین رو رو سینهء پرمهر مسیح گذاشت."