بیات ترک - مجله آزما ادب و هنر

"بیات ترک پگاه احمدی نشسته‌ام ماه،روی دستم نماز می‌خواند پشت سیل سلیطه می‌ریزد کاشی صدا و در که مسجد را با چادرهای پاره پشت هوا می‌برد عکس‌های تاریخی که از گلو خفه‌تر می‌شوند پشت، نیشابور پاره می‌ریزد نور آن‌قدرمی‌چرخد،می‌تابد،می‌پژمرد که می‌ریزد و من آن‌قدر عاشق این ماهوت کهنه‌ام که نمی‌دانم با این دست‌های جوان چه‌کار کنم با این هوای رفته تا ته حوض با این پوشیه که گوشه‌های رضا شاه می‌رود زمان گمشده در ساعتی که هر شب،لال لالایی مرا خوانده‌ست هر صبح،کر، بالای کرکره رفته‌ست! هوا هوا که از بیات ترک،قدیمی‌تر است و از چهارگاه،قدیمی‌تر است و مثل‌"نقش رستم‌"به طاق می‌چسبد نشسته‌ام ماه،روی دستم نماز می‌خواند نشسته‌ام و توی دستم ماه ماه شکل آی با کلاه عصر جدید قیصر امین‌پور ما در عصر احتمال به سر می‌بریم در عصر شک و شاید در عصر پیش‌بینی وضع هوا از هر طرف که باد بیاید در عصر قاطعیت تردید عصر جدید عصری که هیچ اصلی جز اصل احتمال،یقینی نیست اما من بی‌نام تو حتی یک لحظه احتمال ندارم چشمان تو عین الیقین من قطعیت نگاه تو دین من است من از تو ناگریزم من بی‌نام ناگزیر تو می‌میرم"