lars Hans Carl Abraham Forssell ادب و هنر

در آشيانه‌ي مرگ» در آشيانه‌ي مرگ پرنده‌ي شادماني زنده گي مي‌كند جوجه فاخته‌اي زن‌هايي را ديده‌ام در راوِنسبروك با شماره‌اي خال‌كوبي شده بر مُچ دست ترانه‌اي رمز آلود و بي‌معني را مي‌خواندند با شادماني مفري نبود، بود سرنوشت اين زنان را مي‌توانم حدس بزنم به من ياد دادند كه از مرگ بيزار باشم (مجموعه شعر «تنها چيزي كه داريم همديگر است» 1973) «توكيو» سر نهاده بر ابرها قفسه‌ي سينه تكيه بر شمشير افق پاها ميخكوب در عمق خاك چون آسمان‌خراش‌هاي شهرها و كاملا تنها انسان را ببين ميل به زيستن چون گوزني كوچك را دارد و خسته گي ناپذير واژه‌ي آزادي را تعريف مي‌كند (مجموعه شعر «وفا» 2000) «خاكستري» زمين خاكستريِ سُربي سُر خورده به سمت اُفُق واژگون تاق خورده بالاي سرم و آسمان خاكستري با اين همه اصرار دارد كه احساس راحتي كنم و خود را غريبه ندانم لعنتي اسم آن را هم گذاشته مخمل تمام پوش گاهي وقت‌ها مي‌خواهم كه مطيع باشم نام من خاكستري است، خودم خاكستري‌ام ... خاكستري... در بهترين جاي جهان! تنها چيزي كه داريم ببر درونم را از من بران بي‌آن هم مي‌توانم باشم چيزي است كه هم مي‌خواهم و هم نه و بگذار كنار تو باشم تو را كه ندارم تو را كه هميشه ندارم بگذار كنار من باشد بگذار معلق بمانم اگر چه در پوچي لرزان بر بال‌هاي چرخك دوك معلقِ در تو بادي سخت به پيكر پوچي افتاده است بيدار كه مي‌شوم از پنجره درختي را مي‌بينم رقصان در باد، مستِ تو هر چه كه داريم همين يكديگر است يكديگر يكديگر يكديگر من و تو يك فرياديم