چکیده:
دانستن ویژگیهای سبک تاریخ نگاشتهها هم برای پژوهنده و هم برای خواننده
تاریخ انقلاب اسلامی ضروری و بایسته است. اغلب از تقسیمبندی تاریخ نگاری به
نقلی وتحلیلی مطلع اما شاید مرزبندی دقیق بین شاخهها و فروعات این دو
شاشه عمده تاریخ نکاری را یکی از عوالی که باعت. افزودد شدن بر
روشهای تاریخ نگاری نقلی شد. پیشرفتهای فنی و اختراع وسایل سمعی و
بصری بود. دوربین عکاسی و فیلمبرداری» ضبط صوت, میکرو فیلم و... شیوههای
ثبت تاریخ را دقیقتر وگستردهتر نمودند و اکنون میتوان منابع تاریخی زیادی را
در زمره محصولات این وسائل جدید جستوجو کرد. اما در این میان آنچه مهم
است. بازشناسی سبکهای صوری و فرمی این منابع تاریخی و درک ارزش
استنادی این منابع در خصوص بررسی وقایع مرتبط با انقلاب اسلامی میباشد که
در نوشتار زیر مورد بحث و تفصیل قرار میگیرد.
خلاصه ماشینی:
"بیاطلاعی از سبکهای فرمی و صوری و یا بازشناسی،تفکیک و مرزبندی نکردن آنها،باعث خواهد شد خواننده، محقق و یا دانشپژوه عرصه تاریخ در تشخیص ارزش استنادی منابع با مشکل مواجه شود؛ به ویژه در خصوص تاریخنگاری انقلاب اسلامی،ضرورت توجه به این مسئله بسیار حیاتی است؛چرا که در ارتباط با تاریخ معاصر ایران و نیز درباره انقلاب اسلامی ایران تا کنون-به ویژه پس از پیروزی انقلاب-آثار فراوانی به رشته تحریر درآمده است که به لحاظ شکل، فرم و سبک بسیار متنوع هستند.
در خصوص گزارشنویسی نوع اول یا گزارشنویسی سیر تاریخی،میتوان به کتابهای تاریخ سیاسی معاصر نوشته جلال الدین مدنی1و تاریخ بیست و پنج ساله نوشته سرهنگ غلامرضا نجاتی2و از کتب قبل از انقلاب میتوان به کتابهای مأموریت برای وطنم نوشته محمد رضا پهلوی-اگرچه در انتساب این کتاب به محمد رضا پهلوی تردید جدی وجود دارد3-ایران در عصر رضا شاه نوشته الوین ساتن4و کتاب عظمت بازیافته5اشاره نمود.
تفاوت دیگر خاطرهنگاری مکتوب یا شفاهی،این است که در خاطرهنگاری مکتوب نگارنده کاملا مواظب است از نوشتن آنچه که نباید ابراز کند،پرهیز نماید و در واقع خاطرات خود را بر اساس یک نقشه طراحیشده پیش میبرد،اما در خاطرهنگاری شفاهی این کار به آسانی امکانپذیر نیست؛به عبارتی در خاطرهنگاری مکتوب فرد به اهداف و آرمانهای سیاسی، تاریخی و اجتماعی خودش توجه دارد و به آنها وفاداری نشان میدهد و تلاش میکند آنها را مورد سوال قرار ندهد.
در میان نوشتههای سالهای اخیر، یادداشتهای اسد الله علم44-وزیر دربار شاه،یکی از اصلیترین حلقههای ارتباطی شاه و غرب و مقتدرترین شخصیت تصمیمگیرنده در عرصه سیاسی و بین المللی مربوط به ایران -از اسناد با ارزش تاریخی مربوط به دوران پهلوی دوم به شمار میرود و این اثر را در نوع خود میتوان بالاترین و بهترین سند علیه محمد رضا پهلوی،دربار و نظام حاکمیت پهلویها تلقی کرد."