چکیده:
زمینه: رویارویی با شرایط دشوار و بحرانی در زندگی هر فرد می تواند با کاهش امید و معنای زندگی وی، موجب افزایش افسردگی و کاهش کیفیت زندگی وی شود. هدف: پژوهش حاضر برای بررسی اثربخشی معنادرمانی بر افزایش امید به زندگی معتادانی که ترک کرده اند، انجام شد.
روش: به این منظور آزمون میلر به صورت پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری بر دو گروه آزمایش و کنترل که هرکدام شامل 15 نفر بودند، اجرا شد. در فاصله بین پیش آزمون و پس آزمون، گروه آزمایش، تحت یک دوره معنادرمانی فردی 12 جلسه ای قرار گرفتند. برای بررسی داده ها از تحلیل واریانس دو راهه مستقل، تحلیل واریانس یک راهه مستقل، آزمون شفه و آزمون t دو گروه مستقل استفاده شد.
یافته ها: یافته ها نشان داد بین پیش آزمون دو گروه تفاوت معناداری وجود ندارد؛ اما نتایج پس آزمون و پیگیری دو گروه تفاوت معناداری با یکدیگر و با پیش آزمون آنان داشت.
بحث و نتیجه گیری: نتایج پس آزمون و پیگیری در گروه آزمایش نشان دهنده باقی ماندن اثر معنادرمانی با گذشت زمان بود. افزایش امید به زندگی افراد معتادی که ماه های اولیه پس از ترک را سپری می نمایند، می تواند در پایداری ترک و افزایش سازگاری اجتماعی آنان موثر باشد.
Difficult conditions can reduce hope and meaning of life، increase depression and thus deteriorate the quality of life. This research is an attempt to assess the effectiveness of logo therapy in increasing hope to life in addicts with short-term addiction recovery. Therefore، Miller Test was administered as pre-test، post-test and follow-up measure on two groups (experimental group and control group). Both groups were made up of 15 people. Between the pre-test and post-test، the experimental group received 12 sessions of logo therapy. The data were analyzed using ANOVA، MANOVA، Scheffe test and independent t-test. The results showed no significant difference between two groups in the pre-test، but a significant difference between the results of pretest-posttest and pretest-follow up test in two groups. They confirmed the lasting effectiveness of logo therapy and its role in increasing hope to life and social adjustment in addicts who are spending their first months of recovery.
خلاصه ماشینی:
"در اینجا این پرسش مطرح میشود که برای افزایش امید به زندگی این افراد چه اقدامی مفید است که در نهایت شرایط زندگی فرد تغییر کند؟به دلیل دیدگاه فلسفی و مفاهیم درمانی معنادرمانی،این روش میتواند در درمان بیماریهای مزمن و در مواجهه با بحرانها مؤثر باشد(قادری و همکاران،1390).
بهاینترتیب در این پژوهش نیز با توجه به پایین بودن میزان امید به زندگی،عزتنفس و کارآمدی در افراد معتاد،از روش معنادرمانی برای افزایش سطح انگیزه آنان استفاده شد؛زیرا پایین بودن موارد یاد شده با بالا بودن میزان افسردگی ارتباط دارد و حتی میتواند در نتیجه درمان اعتیاد نیز تأثیرگذار باشد(چارنی{o3o}و همکاران،1998).
yenrahc o} &%00805NRMG008G% روش پژوهش پژوهش حاضر به اثربخشی معنادرمانی بر افزایش امید به زندگی معتادانی پرداخته است که ترک کردهاند.
نتایج این پژوهش نشان داد که به کارگیری معنادرمانی در این شرایط خاص میتواند موجب بهبود وضعیت روانی فرد شده و امید به زندگی وی را افزایش دهد.
این نتیجه در بررسی اثربخشی معنادرمانی گروهی بر افزایش امید به زندگی بیماران مبتلا به سرطان مری و معده که آنان نیز شرایط دشوار یک بیماری مزمن را میگذراندند نیز به دست آمده بود(قادری و همکاران، 1390).
این امر به دلیل دیدگاه فلسفی و بینش خاصی است که در معنادرمانی وجود دارد و به فرد کمک میکند تا در شرایط دشوار زندگی اعم از بحرانهای زندگی و یا بیماریهای مزمن که فرد دچار رنج میشود نیز به دنبال معنایی برای زندگی خود باشد و از این طریق امید به زندگی فرد نیز بهبود یابد.
ypareht ogol fo snoitacilppa dna snoitadnuof :gninaem ot lliw ehT ."