خلاصة:
هدف تحقیق حاضر، مقایسه اثربخشی دارودرمانی، تمرین های ادراکی- حرکتی و درمان ترکیبی در کارکردهای توجهی کودکان ١٢-٦ ساله با اختلال کمبود توجه -بیش فعالی است . در این مطالعه نیمه تجربی ٣ گروه ١٢ نفره دختر و پسر (٦- ١٢سال ) با اختلال کمبود توجه -بیش فعالی به صورت دردسترس و براساس پیش آزمون انتخاب شدند. ابزار این پژوهش ، پرسش نامه کانرز والدین ، سیاهه رفتاری کودکان و آزمون عملکرد مداوم بود. برنامه حرکتی منتخب که شامل تمرین های ادراکی – حرکتی بود به مدت ١٨جلسه در ٦ هفته برای کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه -بیش فعالی اجرا و داروهای منتخب ریتالین و ریسپریدون مصرف شد. تحلیل داده ها با نرم افزار Spss١٦ انجام شد و از روش آزمون تحلیل واریانس اندازه های مکرر جهت بررسی تاثیر هر روش بر آزمودنیها و تحلیل واریانس یک طرفه برای آزمون تفاوت میانگین نمرات آزمودنیها در زیرمولفه های آزمون عملکرد مداوم برای مقایسه روش های مختلف درمانی استفاده شد. با سطح اطمینان ٩٥ درصد در مولفه های آزمون عملکرد مداوم (نقص توجه ، تکانشگری و زمان واکنش ) قبل و بعد از اجرای روش های اختلاف معنیداری دیده شد. نتایج تحقیق وجود تفاوت معنیدار بین اثربخشی گروه های دارودرمانی، تمرین های ادراکی-حرکتی و درمان ترکیبی در کارکردهای توجهی کودکان ٦-١٢ ساله با اختلال کمبود توجه -بیش فعالی در سطح اطمینان ٩٥ درصد را تایید نکرد و اثربخشی روش ها در مولفه های نقص توجه و زمان واکنش با روش های دیگر مشابه است . اما اثر روش ترکیبی در مقایسه با روش دارودرمانی بر متغیر تکانشگری بیشتر است .
ملخص الجهاز:
نتایج تحقیق وجود تفاوت معنیدار بین اثربخشی گروه های دارودرمانی، تمرین های ادراکی-حرکتی و درمان ترکیبی در کارکردهای توجهی کودکان ٦-١٢ ساله با اختلال کمبود توجه -بیش فعالی در سطح اطمینان ٩٥ درصد را تأیید نکرد و اثربخشی روش ها در مؤلفه های نقص توجه و زمان واکنش با روش های دیگر مشابه است .
به طورکلی فرض اصلی این تحقیق به شرح زیر مطرح شده است : بین اثربخشی گروه های دارودرمانی، تمرین های ادراکی- حرکتی و درمان ترکیبی بر کارکردهای توجهی کودکان ٦-١٢ ساله با اختلال کمبود توجه - بیش فعالی تفاوت معناداری وجود دارد.
براساس این فرض اصلی، فرضیه های فرعی زیر هدف بررسی و تحلیل قرار میگیرند: فرضیه اول : اثربخشی درمان ترکیبی در مقایسه با دارودرمانی و تمرین های ادراکی- حرکتی بر نقص توجه در کودکان ١٢-٦ ساله با اختلال کمبود توجه - بیش فعالی بیشتر است .
فرضیه دوم : اثربخشی درمان ترکیبی در مقایسه با دارودرمانی و تمرین های ادراکی- حرکتی بر تکانشگری در کودکان ٦-١٢ ساله با اختلال کمبود توجه - بیش فعالی بیشتر است .
فرضیه سوم : اثربخشی درمان ترکیبی در مقایسه با دارودرمانی و تمرین های ادراکی- حرکتی بر زمان واکنش در کودکان ٦-١٢ ساله با اختلال کمبود توجه - بیش فعالی بیشتر است .
همچنین مشخص شد که اثربخشی روش های درمانی مختلف (دارودرمانی، تمرین های ادراکی-حرکتی و ترکیب این دو) در مقایسه با هم بر دو مورد از مؤلفه های کارکردهای توجهی (نقص توجه و زمان واکنش ) در کودکان ١٢-٦ ساله با اختلال کمبود توجه - بیش فعالی مشابه است .