ملخص الجهاز:

اثر:پابلو نرودا برگردان:مهدخت هاشمی بی‌عدالتی آن‌کس که مرا بشناسد،تو را نیز خواهد شناخت‌ و درخواهدیافت که چرا و در کجا چه زود،دامنه‌بی‌عدالتی را دریافتم. گرسنگی،تنها گرسنگی نبود بلکه فراتر از آن،وسیله‌ای بود برای سنجش‌ آدمیان‌ سرما و توفان نیز،آدمیت را به سنجش می‌کشند. آن مرد خودخواه،صدها انسان گرسنه را عذاب‌ داد،و آن‌گاه خود از پای درآمد پدرو را در سرمای سی درجه زیر صفر به خاک‌ سپردند؛ آن خانه‌ی فقیرانه،بارهاوبارها در برابر توفان‌ تاب آورده بود. و من آمدختم که سانتی‌متر و گرم‌ قاشق و زبان معیارهای سنجش حرص و آزند. آن انسان خسته چه زود به درون گودالی افتاد،و دیگر هیچ نفهمید،هیچ. غروب بود. هدیه‌ای واقعی،پاداش،نور،زندگی‌ زندگی‌اش این بود،رنج،سرما و گرسنگی‌ بدون کفشی،وحشت‌زده‌ در برابر قاضی،در مقابل کسی دیگر در مقابل کسی دیگر،با خنجر و دوات‌ و او می‌کند،می‌برد، می‌دوزد،نان می‌پزد،گندم می‌کارد، . هر میخی را که لازم است،می‌کوبد، در زمین نقب می‌زند؛ تا از دل تاریکی‌ها بیرون کشد،ذغال‌سنگی را که از آن آتش برمی‌افروزند و فراتر از آن،رودها را در مسیر درست اندازد، کوهها را از پیش پا بردارد اسب بتازد،کشتی‌ها را راه برد، سفال‌ها را بپزد،در شیشه‌ها بدمد،لباس‌ها را بشوید به‌شیوه‌ای که انگار سرزمینی تازه را بنیان‌ می‌نهد انگورها در خوشه‌هاشان می‌درخشند وقتی کسی بخواهد خوشنود باشد. نه‌چنین نبود،چنین نبود. قوانین فقر را درمی‌یافتم: سریر طلای خون‌آلود را آزادی خودفروخته را، سرزمینی بی‌تن‌پوش گرم، آن قلب زخم‌خورده‌ی دردمند، و سخن از مردگام،بدون هیچ اشکی، خشک،هم‌چو صدای فروافتادن سنگ‌ها. و آن زمان بود که از کودکی خود دور شدم‌ زیرا آموختم که برای مردمانم‌ اجازه‌ی زندگی وجود نداشت‌ و نه‌حتا حق داشتن قبری برای مردن.