ملخص الجهاز:
"و بعد از استقلال هند و جدا شدن مسلمانان از هندوان بود که زبان هندوستانی در کشور پاکستان در محیط فکری و فرهنگ اسلامی قرار گرفت و عنصرهای واژگانی فارسی و عربی در آن غلبه یافت؛از سوی دیگر، این زبان در کشور هند از فرهنگ بومی و دینی هندوان متاثر شد و با دریافت واژگان سنسکریت به تدریج رنگ هندویی به خود گرفت و با نام زبان هندی، زبان رسمی کشور هند شد.
اردو، زبان میانجی مسلمانان و هندوان شبهقاره نیز به شمار میآید و حتا در کشورهای چندزبانهی هند و پاکستان سخنگویان زبانهای متعدد برای برقراری ارتباط با یکدیگر به زبان اردو، که دارای اعتبار علمی و فرهنگی و سیاسی بیشتری است، سخن میگویند.
اگرچه اردو، زبانی هند و آریای است، استعمال وندهای فارسی نشان میدهد که در واژهسازی اردو، زبان فارسی تاثیر عمیقی داشته است و این مهمترین سهم فارسی در تشکیل زبان اردو میتوان شمرد.
وندهای فارسی چنان در ساختمان زبان اردو رسوخ کردهاند که به هیچ روی نشاندن عنصرهای زبانی دیگر به جای آنها میسر نیست و باوجود کوشش برخی جریانهای سرهگیرایی هندوان در پاکسازی زبان هندی از عنصرهای فارسی، هنوز حضور وندهای فارسی در آن چشمگیر است(صدیقخان شبلی، 1370، صفحهی 177).
در این بخش به دو گروه ترکیبات فعلی و ترکیبات غیرفعلی اشاره میشود: الف)ترکیبات فعلی آن دسته از افعال مرکب در زبان اردو هستند که در آنها پایه از عنصرهای غیرفعلی است(نظیر اسم، صفت و گروه حرف اضافهای)و عنصرهای فعلی فعلهای کمکیاند و با توجه به شخص، زمان و جنس صرف میشوند.
اما در این زبان برخی ساختها نظیر قرار گرفتن صفت پس از اسم و پیوستن آنها به یکدیگر به وسیلهی کسرهی اضافه /e-/ یا /ey/ از فارسی وام گرفته شده است و این فرآیند در اردو«اضافه»نامیده میشود."