خلاصة:
خطمشی شراکت عمومی ـ خصوصی یکی از خطمشیهایی است که در سالهای اخیر، سازمانهای عمومی در انجام پروژههای عمرانی از آن استفاده میکنند. هدف پژوهش حاضر، شناخت اثربخشی اجرای خطمشی شراکت عمومی ـ خصوصی در بخش عمومی ایران است. جامعه آماری این پژوهش شامل آن دسته از سازمانهای بخش دولتی ایران است که صفت مشترک آنها اجرای خطمشی شراکت عمومی ـ خصوصی در بخش عمومی است. با بررسی 126 سازمان به روش تصادفی سیستماتیک و با ابزار پرسشنامه، نتایج نشان میدهد که اثربخشی اجرای خطمشی شراکت عمومی ـ خصوصی با استفاده از ابعاد (کارایی اقتصادی، عدالت مالی، عدالت بازتوزیعی، همسازی با اخلاق عمومی، انطباقپذیری، و پاسخگویی) معنادار است؛ یعنی اثربخشی خطمشی از میانگین مفروض بالاتر است. متولیان پروژههای شراکت عمومی ـ خصوصی با تاکید بر نتیجه ارزشیابی و استفاده از راهکارهای پیشنهادی این پژوهش میتوانند زمینه توسعه بیش از پیش اجرای پروژههای شراکت عمومی ـ خصوصی را فراهم سازند.
Public-private partnership policy is what public organizations have taken to carry out their development projects in recent years. The
purpose of the present study is to identify the effectiveness of public-private partnership policy implementation in the Iranian public sector. The statistical population of this study included those organizations of the public sector which have all adopted public-private partnership policy. Using systematic random sampling method, 126 organizations were selected through Morgan’s table. To collect data, researcher-made questionnaires were distributed among the subjects. Based on such factors as economic efficiency, financial justice, redistributive justice, compatibility with public ethics, adaptability and accountability, results show that the effectiveness of public-private partnership policy implementation is significant. Public-private partnership
project holders can improve the context for developing and implementing public-private partnership projects by emphasizing and applying the suggested solutions of this research.
ملخص الجهاز:
با بررسی 126 سازمان به روش تصادفی سیستماتیک و با ابزار پرسشنامه، نتایج نشان میدهد که اثربخشی اجرای خطمشی شراکت عمومی-خصوصی با استفاده از ابعاد (کارایی اقتصادی، عدالت مالی، عدالت بازتوزیعی، همسازی با اخلاق عمومی، انطباقپذیری، و پاسخگویی) معنادار است؛ یعنی اثربخشی خطمشی از میانگین مفروض بالاتر است.
در دنیای خطمشیگذاری، فرایند خطمشیگذاری زمانی کامل میشود که خطمشی به مرحله ارزشیابی برسد و نقایص و مسائل آن در حوزه دستور کارگذاری، تدوین، و اجرا شناسایی شود، تا بازخوردی باشد برای تقویت چرخه خطمشی که بتواند کیفیت خطمشی را ارتقا دهد و در جهت تقویت آن بر > در کشور ایران نیز پژوهشهای فراوانی در زمینه شراکت عمومی-خصوصی صورت گرفته است (عزتآبادی پور و طاهرپور، 1393؛ زارعی رهرو و همکاران، 1398)، اما در زمینه ارزشیابی اجرای این خطمشی با رویکرد نهادی، پژوهشی انجام نگرفته است.
نوع نظام حقوقی در هر کشور (حقوق عرفی در مقابل حقوق نوشته)، اثر شگرفی بر تعیین Dunn Sabatier & Weible Public-Private Partnership چارچوب مقرراتی برای شراکت عمومی-خصوصی دارد.
با توجه به ویژگیهای ذکرشده اگر بخواهیم به صورت تخصصی ادبیات شراکت عمومی-خصوصی را بررسی کنیم، New Public Management این مفهوم اشاره دارد به ابرانگاره مدیریت دولتی نوین که تاکید بر مشتریگرایی، خصوصیسازی، تضعیف حکومت، ترویج راستگرایی افراطی علیه دولت، مدیریتگرایی، حرفهگرایی، برونسپاری، و قراردادگرایی در ارائه خدمات عمومی از ویژگیهای شاخص آن است (Dunleavy et al.
سنجش متغیرها در این پژوهش از معیارهای ششگانه چارچوب تحلیل نهادی (Ostrom, 2009)، برای ارزشیابی خطمشی عمومی شراکت عمومی-خصوصی استفاده میشود.