خلاصة:
عفونت های دستگاه ادراری یکی از شایع ترین عفونت های بیمارستانی هستند که در اثر کلونیسازی باکتری Escherichia coli ایجاد شده و به بافت مخاطی میزبان صدمه میزنند. افزایش مقاومت باکتریها در برابر آنتیبیوتیکها، و همچنین چسبندگی بیوفیلم باکتریهای عفونت زا به سطوح شیشه ای و پلاستیکی تجهیزات بیمارستانی نیز مسئله ی دیگری است که درمان این نوع عفونت های ادراری باکتریایی را با مشکل مواجه کرده است. هدف از این مطالعه مطالعه ی نحوه ی تشکیل بیوفیلم و میزان مقاومت باکتری و همچنین مقاومت بیوفیلم به آنتیبیوتیکها است. در این مطالعه، ١٥٠ نمونه از بیماران مشکوک به عفونت دستگاه ادراری جمع آوری، روی محیط مک کانکی کشت، و در نهایت رنگ آمیزی شدند. بنابراین، برای بررسی الگوی مقاومت آنتیبیوتیکی و پروبیوتیکی بر روی بیوفیلم Escherichia coli، از دیسک آنتیبیوگرام آنتیبیوتیک های آمپیسیلین (AM)، سیپروفلوکساسین (CP)، سفکسیم (CFM)، کوتریماکسازول (SXT) و جنتامایسین (GM) استفاده شد. الگوی مقاومت آنتیبیوتیکی نیستاتین نیز روی بیوفیلم Escherichia coli و باکتری آزاد Escherichia coli و تعیین نقطه ی MIC و MBC آنها انجام شد. در آخر تاثیر آنتیبیوتیک نیستاتین بر روی باکتری پلانکتونی و بیوفیلم تعیین گردید. نتایج نشان داد که از مجموعه ی ١٥٠ نمونه ی اولیه، ٢٣ نمونه (١٥/٣٣) آلوده بودند و به کمک روش های بیوشیمیایی معمول و تست آنتیبیوگرام مشخص شد که از این بین، ١٨ نمونه (٧٨/٢٦) حاوی باکتری Escherichia coli بودند. باکتریهایی که روی محیط افتراقی جلای سبز داشتند؛ به عنوان Escherichia coli جداسازی شدند. نمونه های جداشده ی سیترات منفی (کاتالاز مثبت) دارای ویژگیهای بیوشیمیایی سیترات منفی، کاتالاز مثبت، اندول مثبت، متحرک، بودند. در نتیجه، بهتر است در درمان عفونت ادراری ناشی از باکتری Escherichia coli از آنتیبیوتیک کوتریماکسازول به عنوان درمان خط اول استفاده نکرد و از تشکیل بیوفیلم روی هر سطحی جلوگیری کرد چون بیوفیلم باکتری مقاوم تر بوده و همچنین پروبیوتیکها روی بیوفیلم تشکیل شده تاثیر ضد میکروبی نشان نمیدهند.