فراخوانی شخصیت های سنتی در شعر معاصر از تکنیک هایی به شمار می رود که برای باروری متون ادبی و غنی سازی انها کاربرد دارد. این شخصیت ها به ویژه شخصیت های اهل بیت (ع)، بنا به شرایط ویژه ی انها، دارای دلالتها و دیدگاه های نوینی هستند که در باروری متون نقش به سزایی دارند.
یحیی سماوی شاعر عراقی تلاش کرد تا از این شخصیت ها ابزاری هنری، جهت بیان دیدگاه های خود پدید اورد. از جمله مهم ترین شخصیت هایی که در قالب رمز تجلی یافته، شخصیت «امام حسین (ع)» می باشد، این شخصیت مذهبی، بسیار در شعر این شاعر تکرار می شود، اما نه به معنای حقیقی ان، بلکه با دلالتها و دیدگاه های جدید، و اغلب نماد ازخودگذشتگی، ایثار، پایداری، عدالت و نجات دهنده مردم از ظلم و ستم حاکمان جور می باشد.
مقاله حاضر بر ان است که بر مبنای روش توصیفی – تحلیلی، به شخصیت امام حسین (ع) و دلالتهای نمادین انها در شعر یحیی سماوی بپردازد، و در ان به بررسی سه دیوان از شعر یحیی سماوی «هذه خیمتی.. فاین الوطن»، و «نقوش علی جذع نخله»، و «لماذا تاخرت دهرا» پرداخته شده است.
Traditional characteristics in modern poetry are used to enrich the literary texts. These charecteristics، especialty those of Ahle Beit (the progeny of Prophet Mohammad، Pbuh) have new connotations and perspectives in the literary texts.
The Iraqi poet، Yahya Al_Samavi، has strived to enjoy the religious charactors as an art device to express his ideas. Imam Hussein (Pbuh) is one these charactors appeared in the form of symbol. Imam Hussain is the most prominent motif in Yahia Al_Samawy’s poem، and often symbolizes devotion، dedication، persistence، justice، and saving people from the tyranny of rulers.
Eploying analytic – descriptive method، we try to discuss and analysis the motif phenomenon in Yahia Al_Samawy’s poem. This article surveys three works of poet: “Hazehi khymati fa ein al wattan?”، “Neqosh ala jeza’ nakhle”، and “Le maza ta'akharte dahran?”