Abstract:
اسلام مکتبی تربیتی است که هر چه در آن آمده به نوعی با تزکیه و تربیت انسان ارتباط دارد و آیه ها و احادیث زیادی به این مطلب اشاره دارد. نگرش اسلام به جوان و جوانی مبتنی بر واقعیت است که از نگاهی واقع بینانه و تصویری کامل از ابعاد وجودی زندگی آدمی است به گونه ای که نه از ویژگی های مثبت این دوره غفلت می شود و نه خصوصیات منفی آن نادیده گرفته شده است، بلکه نقاط منفی را مقتضای دوره جوانی می داند که باید به وسیله جامعه هدایت شود.
شناخت عوامل آسیب زا در تربیت دینی از مهم ترین مباحث تربیتی است که تعیین کننده ضوابط و هنجارهای حاکم بر فرآیند تربیت است و با توجه به مرحله ای بودن رشد انسان، متناسب با هر مرحله از رشد، اصول حاکم بر فرایند هم متفاوت است. آنچه انسان را از دین و آیین خود خارج می سازد و متاسفانه بسیاری از مربیان و خانواده ها از آن غافلند و در طول تاریخ ضربه های زیادی از این ناحیه متوجه جوانان شده است، نشناختن آسیب ها و آفت های دین داری است. از جمله می توان به این موارد اشاره کرد: کج اندیشی دین داران و برداشت غلط از معارف و مفاهیم دینی، افراط و تفریط در مسائل عبادی، کمال گرایی غیر واقعی و سهل انگاری در امر آموزش مسائل مربوط به عبادات.
Machine summary:
"امروزه کم و بیش در جامعه مشاهده میکنیم که عدهای افراد دیندار، برداشتهای غلطی از معارف دینی دارند و تلاش میکنند با گفتار یا کردار به دیگران هم بفهمانند که دین سخنی جز این ندارد؛ این افکار و برداشتها گاه ضمن این که لباس کهنگی بر قامت تعالیم مذهبی پیشین میپوشاند، مانعی برای تلاش و فعالیت میگردد؛ برای مثال «توکل» عاملی است برای حرکت و تلاش و قدم گذاشتن در امواج دریای مسئولیتها وتکیهگاهی است که آدمی در حوادث از چیزی نترسد و محکم جلو برود و به نصرت خداوند، امیدوار باشد و بداند که ذات الهی به کمک او میشتابد، اما این معنای زنده و پوینده نیز واژگون گردیده و به دور شدن از وظیفه و کار را به خدا واگذار کردن، تفسیر شده است و بهانه برای کسانی شده است که عافیتطلبی را بر همه چیز ترجیح میدهند؛ یا معنای «صبر» که پایداری در راه هدف است، گاهی به سکوت و تسلیم در برابر ستمگران تعبیر میشود یا «قضا و قدر» الهی که ارادة انسان هم جزئی از آن است، به سلب اختیار از آدمی تأویل گردیده است که میتواند توجیهکننده هر کار شری شود."