Abstract:
نظر به اینکه یکی از رویکردهای غالب در تدوین استانداردهای حسابداری، مدل بهای تمامشده تاریخی است، در این پژوهش به بررسی این پرسش پرداخته شده است که آیا استفاده از سیستم بهای تمامشده برای داراییها موجب کاهش سودمندی نسبتهای دوپانت برای سرمایهگذاران خواهد شد یا خیر. وقتی در مورد برخی اقلام، سیستم بهای تمامشده مورد تعدیل قرار میگیرد نسبتهای حسابداری به دلیل ارزشیابی جدید تمایل به افزایش دارند که این نوسانات گردش داراییها در قالب نسبتهای دوپانت میتواند ناشی از نیروهای اقتصادی و اثرات سیستم اندازهگیری باشد. برای ارزیابی گستره اثرگذاری سیستم اندازهگیری، از میانگین عمر دارایی استفاده گردید. نمونه مورد بررسی در این مقاله مشتمل بر 145 شرکت طی سالهای 1385-1394 شامل 940 مشاهده بوده است. برای آزمون فرضیههای پژوهش از مدل رگرسیون و روش گام تصادفی استفاده گردید. نتایج نشان داد که نسبت گردش دارایی و پایداری آن رابطه مثبت و معناداری با عمر دارایی دارد. همچنین خطای پیشبینی گردش دارایی با عمر دارایی و بازده آتی شرکت رابطه مثبت و معناداری دارد.
Due to the fact that، the dominant approach in accounting standards is historical cost، the present study attempts to investigate whether the use of the system of historical cost for assets causes a decrease in the usefulness of DuPont ratio for investor or not. When in sum items the system of historical cost is adjusted the ratio of accounting tends to increase because of new evaluation. This fluctuation of the asset turnover in the form of DuPont ratio could result from economic forces and the effect of measurement system. In order to evaluate the range of the effect of measurement system، an average of the assets age is used. The sample under the study consisted of 145 companies during years 2005 to 2015. The result indicated that the asset turnover ratio and their persistence had a positive significant correlation with the asset age. In addition the error of the predication of the assets age had a positive significant correlation with the asset age and the future return of the companies.
Machine summary:
"بررسی تاثیر سیستم اندازه گیری حسابداری بر تجزیه و تحلیل دوپانت توسط فعالان بازار عزیز گرد، محمد رحیم پور ، سلمان حمیدی چکیده نظر به اینکه یکی از رویکردهـای غالـب در تـدوین اسـتانداردهای حسـابداری، مـدل بهـای تمام شده تاریخی است ، در این پـژوهش بـه بررسـی ایـن پرسـش پرداختـه شـده اسـت کـه آیـا استفاده از سیستم بهای تمام شده برای داراییها موجـب کـاهش سـودمندی نسـبت هـای دوپانـت برای سرمایه گذاران خواهد شد یا خیر.
از تقسیم رابطه ١ بر ٢ ، نسبت گردش داراییها حاصل میشود (که ازاین پـس بـا ATO نشان داده میشود)، که معیار اندازه گیری کارایی اقتصادی داراییها است : رابطه (٣) رابطه (٣) را میتـوان بـه صـورت ATO حاصـل شـده از ارزش دفتـری و انحـراف قابـل انتساب به بهای تمام شده تاریخی، به شکل زیر بازنویسی کرد: رابطه (٤) ( ) رابطه (٤) نشان میدهد ، اگر سرمایه گـذاران نسـبت گـردش دارایـیهـا (ATO) را بـر اساس ارزش های گزارش شده در صورت های مالی( )محاسبه نماینـد، آن هـا نسـبت به سنجش کارایی اقتصادی واقعی ( ) انحراف خواهند داشت .
جدول ٢ : نتایج آزمون فرضیه اول با استفاده از روش مقایسه میانگین های پنجک اول و پنجم (به تصویر صفحه مراجعه شو د) نتایج حاصل از آزمون فرضیه دوم طبق نتایج بـه دسـت آمـده در جـدول ٣ در رابطـه بـا بررسـی پایـداری نسـبت گـردش داراییها، حاشیه سود و بازده خالص دارایـیهـای عملیـاتی، مشـاهده مـیشـود کـه نسـبت گردش داراییها برای شرکت هایی که دارای داراییهایی با عمر بیشتر هستند، بالاتر بوده و این با تایید فرضیه اول نیز سازگار است ."