Abstract:
یکی از اصول بنیادین در حقوق کیفری، اصل قانونی بودن جرائم و مجازات‌هاست. جرائم، مجازات‌ها و کیفیات آن‌ها در لوای اصل فوق می‌بایست از قبل پیش‌بینی شده باشد. قانون‌گذاری‌های متفاوت، این اصل را یا در قوانین جزایی یا در قوانین اساسی و یا همچون حقوق ما در هر دو گنجانیده‌اند. دین مبین اسلام، با آوردن قاعده‌ی قبح عقاب بلا بیان بر این اصل صحه گذاشته است. اعمال این اصل در یک شکل عام و تعیین کننده در اروپا و در انقلاب کبیر ظاهر شده است و از بعد بین‌المللی مواد 7 و 8 اعلامیه جهانی حقوق بشر و شهروند 1789 و همچنین مواد 10 و 51 اعلامیه جهانی حقوق بشر (1948) به بیان این اصل پرداخته‌اند. در قوانین کشور ما نیز اصل 36 قانون اساسی و ماده 2 قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 با بیان اینکه: هر رفتاری اعم از فعل یا ترک فعل که در قانون برای آن مجازات تعیین شده است، جرم محسوب می‌گردد، به بیان این اصل پرداخته‌اند. نوشتار حاضر در صدد بررسی ریشه‌های این اصل از ابعاد مختلف می‌باشد چراکه فعل و ترک فعل انسان هر اندازه نکوهیده و برای نظام اجتماعی زیان‌آور باشد، مادامی که در قانون حکمی برای آن پیش‌بینی نشده باشد قابل مجازات نیست. به بیان دیگر، مادامی که قانون‌گذار فعل یا ترک فعل را جرم نشناسد و کیفری برای آن تعیین نکند، افعال انسان مباح است.
One of the fundamental principles of criminal law is the principle of the lawfulness of offenses and penalties. The crimes, punishments, and qualifications that they have to do in the above principle should have been foreseen. Different legal acts incorporate this principle either in criminal law or in substantive law or in the same way as our rights in both. The religion of Islam, with the adoption of the rule of the Eagle, expresses its support for this principle. The application of this principle has appeared in a general and determinative way in Europe and in the Great Revolution, and the following is true of the international dimension of Articles 7 and 8 of the Universal Declaration of Human Rights and Citizens of 1789, as well as Articles 10 and 51 of the Universal Declaration of Human Rights (1948). Principle. In the laws of our country, also Article 36 of the Constitution and Article 2 of the Islamic Penal Code, adopted in 2013, state that: any act, including the verb or the verb that is specified in the law for that punishment, is a crime, they have expressed this principle. The present article seeks to examine the roots of this principle from various dimensions, since the verb and the crack of the human verb are not as abusive and harmful to the social system, unless punishable by law. In other words, as long as the legislator does not recognize the verb or the verb being a crime and does not punish it, the verbs of man are allowed
(
, 
, 
)
