Abstract:
دوران شکلگیری مکتب سوررئالیسم تقریباً با اولین موفقیتهای سینمای صامت مصادف بود. پس از جنگهای جهانی، سوررئالیسم در سینما دستخوش تغییراتی شد. مشاهده میشود که هنرمندان سوررئالیست نیز مانند هنرمندان (سینماگران) قدیمی سوررئالیست، متعهد به اجرای کامل سوررئالیسم در آثارشان نیستند. با اطمینان میتوان گفت که در چند سال اخیر، هیچ فیلمسازی نبوده است که همه آثار خود را در مکتب سوررئالیسم ساخته باشد. نکته دیگر این است که از زمان پیدایش این مکتب تا اکنون، مفهوم آن تغییر کرده و گستردهتر شده است. دیوید لینچ جزو مهمترین فیلمسازانی است که در فیلمهای متأخر خود به سوررئالیسم پرداخته و بیشتر فیلمهای او حامل نشانههایی است که با دیدگاه این مکتب قابل تطبیق است؛ بنابراین میتوان لینچ را فیلمسازی پیرو مکتب سوررئالیسم دانست. البته خودِ لینچ - همانطور که معمولاً درباره فیلمهای خود توضیحی نمیدهد- این موضع را تأیید یا رد نکرده است. در این مقاله، آثار سینمایی دیوید لینچ از نظر ویژگیهای سوررئالیستی، بررسی و تحلیل میشوند. برای این منظور، ابتدا سوررئالیسم سینمایی از زمان پیدایش مطالعه میشود و سپس به موج دوم فیلمسازان و فیلمهای سوررئال –که در اینجا «سوررئالیسم جدید» نام گرفته است- پرداخته میشود. در پایان، آثار دیوید لینچ با رویکرد سوررئالیستی و با تأکید بر تحلیل فنی و نظرات برخی منتقدان مطالعه میشود. در بخش نتیجهگیری، ویژگیهای سوررئالیسم جدید در سینما با سوررئالیسم قدیم مقایسه خواهد شد
The formation of Surrealism roughly coincides with the first successes of silent movies. In cinema, Surrealism underwent changes after the World Wars, and it is evident that like Surrealist filmmakers, Surrealist artists are no longer committed to a full implementation of Surrealism in their works. It is safe to claim there are no recent filmmakers whose oeuvre is entirely within the Surrealist genre. Furthermore, there have been shifts in the overall concept of Surrealism itself towards a more wide-ranging concept. David Lynch is one of the most important filmmakers who has paid attention to Surrealism with many signs in most of his recent work being compatible with Surrealism. He can, therefore, be seen as a follower of Surrealism despite the fact that – typically for him – he has never acknowledged it openly. The present paper studies and analyses Lynch’s films from a Surrealistic point of view. The first part studies the genesis of cinematic Surrealism, followed by a focus on the second-wave Surrealism, or ‘New Surrealism’, as it is called here. The work of Lynch is then studied using a Surrealist approach, and with an emphasis on technicalities and the views of some critics. The conclusion is a comparison between the new and old Surrealism in cinema.