Abstract:
ارتفاعات مشرف بر سد دربندیخان از سالهای اولیه جنگ یک هدف مهم در استان سلیمانیه عراق به شمار میآمد. عدم موفقیت در تصرف این ارتفاعات در عملیات والفجر10 باعث تسلط دید و تیر دشمن بر عقبه یگانهای مستقر در دشت حلبچه گردید. لذا برای رفع این نقیصه عملیات بیتالمقدس4 تنها یک هفته بعد به اجرا درآمد. آنچه پیشروست، فشردهای از مباحث مربوط به ویژگیهای جغرافیایی و نظامی و پیشینۀ عملیات در این منطقه و ضرورتها، آمادهسازی، شرح و ویژگیهای عملیات بیتالمقدس4 است.
During the Iran-Iraq War, the general area of the Darbandikhan Dam in Sulaymaniyah
province in Iraq has always been considered as an important military
and political objective in north fronts. In planning the operation, capturing the
heights near the dam had been included to secure the operation side and maintain
the visibility advantage as well as the possibility of firing the enemy rear area.
Because the enemy alert and resistance on one hand, and the weakness of friendly
forces on the other hand, the operation launched in this heights was not so successful.
The enemy presence on the operation axis of Surmer and Shimiran was
considered as the weak point of the left axis of the Operatio Valfajr 10 and a new
operation was planned and implemented within one week to raise this weakness.
This article is a short description of the debates relating to the history of the operations
in this area, requirements, preparations, how and characteristics of the
Operation Beit-ol-Moqadas 4.
Machine summary:
برای اجرای این عملیات لشکرهای27 محمد رسولالله(ص)، 31 عاشورا، 17 علیبنابیطالب(ع) و 5 نصر از سپاه پاسداران و لشکر30 گرگان و یک گردان مستقل قدس از ارتش در نظر گرفته شد، اما سرانجام به دلایلی از اجرای عملیات خودداری شد، از جمله: دلیل فاصلهی زیاد خط خودی تا ارتفاعات مورد نظر؛ هوشیاری دشمن و آگاهی آنها از نقل و انتقالات نیروهای خودی از طریق گزارشهای نیروهای ضد انقلاب مستقر در منطقه و نیز انتقال تعدادی از یگانهای مورد نظر برای تکمیل اهداف عملیات والفجر4 در 27مهر1362 و آزادسازی ارتفاعات قوچ سلطان در غرب مریوان و تصرف درهی شیلر و پنجوین.
نیروی لازم برای تحقق این امر، 40 گردان براورد شد اما یگانهای در اختیار شامل لشکر27 محمد رسولالله(ص) با 6 گردان، لشکر 57 ابوالفضل(ع) با 5 گردان، لشکر10 سیدالشهدا(ع) با 9 گردان و تیپ الغدیر با 3 گردان بودند که این میزان نیرو تنها نصف نیاز را برآورده میکردند، به همین دلیل اهداف عملیات به تصرف ارتفاعات شاخ شمیران، شاخ سورمر و بخشی از ارتفاع برددکان محدود شد.
** در این جلسه پس از آن که فرماندهان یگانها به عمق زیاد اهداف در ارتفاعات برددکان و زیمنانکوه و توان محدود در اختیار و از سوی دیگر مشکل بودن تدارک نیروها از طریق دریاچهی دربندیخان در روزهای اول عملیات اشاره کردند، علی شمخانی فرمانده نیروی زمینی پیشنهاد کرد تصرف این ارتفاعات در دو مرحله انجام شود: در اولین مرحله دشت تولبی و ارتفاعات شاخ شمیران و شاخ سورمر تصرف شود و پس از کسب آمادگی مجدد و فراهم شدن زمینههای لازم، روی ارتفاعات برددکان و زیمنانکوه عملیات ادامه یابد.