Abstract:
این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی برنامه فرزندپروری مثبت بر ارتباط مادران با کودکان با اختلال طیف اتیسم بود. پژوهش حاضر یک مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه گواه است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه مادران کودکان 7-12 سال با اختلال طیف اتیسم در شهر اصفهان بودند که از میان آنان 30 نفر به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه 15 نفری آزمایش و گواه قرار داده شدند. گروه آزمایشی در 8 جلسه برنامه فرزندپروری مثبت (هر هفته یک جلسه و هر جلسه 90 دقیقه) شرکت کردند. در حالی که به گروه گواه هیج آموزشی ارائه نشد. ابزار استفاده شده در این پژوهش مقیاس رابطه والد-کودک پیانتا (CPRS) بود. دادهها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چند متغیری با به کارگیری نرم افزار SPSS (نسخه 26) تجزیه و تحلیل شد ند. یافتهها حاکی از تفاوت معنادار نمرات پیش آزمون و پس آزمون (p <0/05) بود. میتوان نتیجه گرفت برنامه فرزندپروری مثبت باعث بهبود رابطه مادر و فرزند با اختلال طیف اتیسم میشود.
The aim of this study was to evaluate the effectiveness of a positive parenting program on the relationship between mothers and children with autism Spectrum disorder. The present study is a quasi-experimental study with a pretest-posttest design and a control group. The statistical population of this study included all mothers of children aged 7-12 years with autism disorder in Isfahan, from which 30 people were randomly selected and placed in two groups of 15 experimental and control group. The experimental group participated in 8 sessions of positive parenting program (One session per week and 90 minutes per session). While no training was provided to the control group. The instrument used in this study was the Pianta Parent-Child Relationship Scale (CPRS). Data were analyzed using multivariate analysis of covariance using SPSS software (version 26). The results showed a significant difference between pre-test and post-test scores (p <0.05). It can be concluded that a positive parenting program improves the relationship between mother and child with autism Spectrum disorder.
Machine summary:
اثربخشي برنامۀ فرزندپروري مثبت بر ارتباط مادران با کودکان داراي اختلال طيف اوتيسم The Effectiveness of a Positive Parenting Program on the Relationship between Mothers and Children with Autism Spectrum Disorder سعيد حسن زاده Saeid Hassanzadeh * علي مساح بواني Ali Masah Bavani ** چکيده Abstract در سال هاي اخير، تلاش براي کاهش مشکلات باليني کودکان اوتيسمي The attempt to reduce clinical problems in children withبه کمک آموزش والدين مدنظر پژوهشگران قرار گرفته است .
همچنين عابدي شاپورآبادي، پورمحمدرضايي تجريشي، محمدخاني و فرضي (١٣٩١) در پژوهشي اثربخشي برنامۀ گروهي فرزندپروري مثبت بر روابط مادر-کودک را در کودکان داراي اختلال نقص توجه و بيش فعالي ٦ بررسي کردند، نتايج پژوهش آنان نشان ميدهد که اجراي برنامۀ گروهي 1.
نتايج آزمون تحليل کوواريانس تک متغيري بين دو گروه آزمايش و گواه در مؤلفه هاي تعارض ، نزديکي و وابستگي (به تصویر صفحه رجوع شود) بحث و نتيجه گيري پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي برنامۀ فرزندپروري مثبت بر ارتباط مادران با کودکان داراي اختلال طيف اوتيسم انجام شد.
برنامۀ فرزندپروري مثبت براي جمعيت کودکان به طور گسترده استفاده ميشود (اسمالگنگ ، هرمنس و اورت ، ٢٠١٦؛ پاکزاد، فرامرزي و قمراني، ١٣٩٣؛ پوراحمدي، جلالي، شعيري و طهماسيان ، ١٣٨٨؛ جعفري، فتحي آشتياني و طهماسيان ، ١٣٩٠؛ جلالي، پوراحمدي، جليل باباپور و شعيري، ١٣٨٨؛ جلالي، شعيري، طهماسيان و پوراحمدي؛ ١٣٨٧؛ خيريه ، شعيري، آزادفلاح و رسول زاده ، ١٣٨٨؛ رودريگو، ٢٠١٦؛ غضنفري، حسيني رمقاني، مرادياني گيزه رود، مهرابي و پناهي، ١٣٩٥؛ وارسته ، اصلاني و امان الهي، ١٣٩٥).