Abstract:
شهادت شاهد شرعی، یک دلیل محکم برای اثبات دعاوی در محاکم قضایی میباشد که دارای شروط خاصی همچون بلوغ است. در قانون مجازات اسلامی، شاهدی که واجد شرایط شهادت شرعی نباشد، اظهارات او در حدود اماره قضایی استماع میگردد. در فقه، شهادت اطفال را طبق سن به دو دسته تقسیم میکنند: ابراز شهادت توسط اطفال غیرممیز و ابراز شهادت توسط اطفال ممیز. تنها در یک مورد شهادت اطفال ممیز آن هم با شروطی پذیرفته میشود که عبارتند از: شهادت ایشان تنها علیه یکدیگر باشد، برای جرم خاصی بین خودشان باشد، جمع شدن اطفال برای امر مباحی باشد، قبل از شهادت متفرق نشده باشند و تنها قول اول ایشان، پذیرفته است. مورد بعدی که در قانون مجازات اسلامی نیز به آن تصریح شده است، تحمل شهادت در طفولیت و ابراز در بزرگسالی است. در این دو مورد، میتوان بیان داشت که شهادت اطفال، قابلیت دلیل بودن را دارد و در باقی موارد، شهادت اطفال تنها قابلیت اماره قضایی بودن را دارد.
The testimony of a religious witness is a strong reason to prove a case in a court of law that has certain conditions, such as puberty. In the Islamic Penal Code, a witness who does not qualify for religious testimony is heard within the limits of judicial authority. In jurisprudence, the testimony of children is divided into two categories according to age: the testimony of non-discriminated children and the expression of testimony by discriminated children. In only one case, the testimony of discriminating children is accepted on the following conditions: their testimony is only against each other, for a specific crime between them, the gathering of children is permissible, they have not dispersed before the testimony, and only the first sentence He has accepted. The next issue, which is also specified in the Islamic Penal Code, is the tolerance of martyrdom in childhood and expression in adulthood. In these two cases, it can be stated that the testimony of children can be a reason, and in other cases, the testimony of children can only be a judicial statistic.
Machine summary:
در اين مقاله ، به اين مسأله ميپردازيم که آيا لازم است که شهادت اطفال جزو ادله اثبات دعوا قرار گيرد يا بايد همچنان به عنوان اماره باقي بماند؟ در پاسخ به اين سوال فرضيه بدين شکل مطرح ميشود که طبق فقه و قانون مجازات اسلامي، شهادت اطفال به طور کلي جزو امارات قضايي ميباشد، اما در مواردي خاص همچون شهادت اطفال در يک جنايت که همگي در آن حضور داشته اند (با شرايطي) و همچنين شهادت فردي که در طفوليت شاهد بر ماجرا بوده و در بزرگسالي به اداء شهادت ميپردازد، بايد گفت که جزو ادله اثبات دعوا ميباشند.
در اين مقاله ، به اين مسأله ميپردازيم که آيا لازم است که شهادت اطفال جزو ادله اثبات دعوا قرار گيرد يا بايد همچنان به عنوان اماره باقي بماند؟ در پاسخ به اين سوال فرضيه بدين شکل مطرح گرديد که طبق فقه و قانون مجازات اسلامي، شهادت اطفال به طور کلي جزو امارات قضايي ميباشد اما در مواردي خاص همچون شهادت اطفال در يک جنايت که همگي در آن حضور داشته اند (با شرايطي) و همچنين شهادت فردي که در طفوليت شاهد بر ماجرا بوده و در بزرگسالي به اداء شهادت ميپردازد، بايد گفت که جزو ادله اثبات دعوا ميباشند.
بنابراين ميتوان به اين نتيجه دست يافت که طبق فقه و قانون مجازات اسلامي ، شهادت اطفال به طور کلي جزو امارات قضايي ميباشد ، اما در مواردي خاص همچون شهادت اطفال در يک جنايت که همگي در آن حضور داشته اند (با شرايطي) و همچنين شهادت فردي که در طفوليت شاهد بر ماجرا بوده و در بزرگسالي به اداء شهادت ميپردازد ، بايد گفت که جزو ادله اثبات دعوا ميباشند .