Abstract:
گردشگری امری است که در دوران کهن غیر مرسوم بوده است. امروزه گردشگری به یک پدیده و از نمادهای مهم عصر تمدن تبدیل شده است. (لانکوار، 1381: 10) توسعه وسایل حمل و نقل و فشردگی زندگی در دنیای مدرن باعث شد تا انسان ها تمایل بیشتری به گردشگری پیدا کنند. در جهان امروز با همگانی شدن جهانگردی و به وجود آمدن بسترهای مناسب برای سیر و سفر در کشورهای مختلف و تشکیل و تاسیس سازمان جهانی جهانگردی (UNWTO) معنا و مفهوم جهانگردی تغییر یافته و جهانگردان علاوه بر حقوق طبیعی خود، از حقوق جدید و امتیازات ویژه برخوردار شدهاند. گسترش گردشگری به میزانی بوده است که دولتها و نهادهای بین المللی نمی توانستند نسبت به قوانین آن بی تفاوت باشند. گردشگری با خود دو نوع حقوق را به همراه آورده است برخی از آنها موضوعاتبا توجه به اینکه حقوق گردشگری، یکی از حوزههایی است که ممکن است محل تعارض و چالش میان حقوق و قوانین داخلی با حقوق و قوانین بینالمللی بشود، تبیین حقوق گردشگری و جایگاه آن در منابع حقوق داخلی و بینالمللی حائز اهمیت است.
Tourism is something that was unusual in ancient times. Today, tourism has become a phenomenon and one of the important symbols of the age of civilization. (Lancourt, 2002: 10) The development of means of transportation and the compactness of life in the modern world made people more inclined to tourism. In today's world, with the popularization of tourism and the creation of suitable platforms for travel in different countries and the formation of the World Tourism Organization (UNWTO), the meaning and concept of tourism has changed and tourists in addition to their natural rights, new rights and special privileges. Have been. The spread of tourism has been so great that governments and international institutions could not be indifferent to its laws.Tourism brings with it two types of rights. Tourism and its place in the sources of domestic and international law are important.Keywords: Tourism Ethics, Universal Declaration, Tourism Law, Tourism, International System.
Machine summary:
تدوين حقوق جديد جهانگرد و شناسايي آن در همۀ کشورها، بايد از طريق مجامع بين الملل و يا از طريق اتحاديه بين الملل سازمان هاي رسمي و جهانگردي و يا در نظر گرفتن نظرات تمام کشورهاي عضو سازمان ملل متحد و با هماهنگي و همکاري سازمان يونسکو صورت گيرد و پس از تصويب و نهايي شدن آن ، در قوانين اساسي کشورهاي عضو، وارد و بر اجراي آن تاکيد شود وگرنه اين اندازه از امتياز و حقوق جهانگرد که در حال حاضر در اغلب کشورها به آن عمل مي شود، براي اجراي رسالت و اهداف انساني جهانگردي کافي نيست و ثمره اي جز تامين انگيزه ها و اهداف اقتصادي صرف به بار نخواهد آورد.
(اعلايي،١٣٩٤: ٣٤) مقايسه کردن ميان مفاهيم گردشگر(توريسم ) و گردشگري(توريست )، ما را در مقابل يک تفاوت بنيادين و مهم قرار ميدهد و آن تفاوت اين است که در حاليکه براي سفر يک گردشگر، نبايد مايه ها و انگيزه هاي اقتصادي و تجاري وجود داشته باشد اما خود گردشگري به عنوان يک صنعت محسوب ميشود که واجد جنبه هاي قابل توجه اقتصادي است .
اين بيانيه در تاريخ پنجم مهر ماه ١٣٨٠ در تهران به تصويب رسيد (دفتر امور بين الملل سازمان ايرانگردي و جهانگردي، ١٣٨٠: ٨٣) ملاحظه ميشود که در بيانيه و قطعنامه هاي فوق حق گردشگري به عنوان يکي از حقوق اساسي بشر شناسايي و به رسميت شناخته شده است .