Abstract:
زمینه: بررسی سلامت روان دانشجویان سال اول نشان می‌دهد که درصد قابل‌توجهی از آن‌ها قادر به سازگاری عاطفی نیستند و مشکلات سلامت روان شامل باورهای غیرمنطقی، مشکلات هیجانی، انگیزشی، ارتباطی و اجتماعی و یادگیری همراه با افت قابل‌ملاحظه عملکرد تحصیلی را تجربه می‌کنند؛ اما محتوای هیچ‌یک از مداخله‌ها، مبتنی بر تجربه زیسته دانشجویان دارای بیشترین مشکلات سازگاری با دانشگاه نبوده است. هدف: هدف از انجام این مطالعه بررسی اثربخشی برنامه آموزشی مبتنی بر مدل جامع تجربه زیسته سازگاری بر بهزیستی تحصیلی، روانی و اجتماعی دانشجویان ناسازگار سال اول دانشگاه بود. روش: پژوهش حاضر با روش شبه‌آزمایشی طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل انجام شد. نمونه شامل 40 نفر از دانشجویان ناسازگار سال اول دوره کارشناسی دانشگاه آزاد واحد بندرعباس بودند که در پرسشنامه سازگاری دانشجو با دانشگاه (بیکر و سیریک، 1986)، نمره پایین‌تر از نمره میانگین کسب کردند. دانشجویان با شیوه نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. در این پژوهش از پرسشنامه‌های بهزیستی تحصیلی (تومینین-سوینی و همکاران، 2012)، بهزیستی اجتماعی (کیز، 1998) و بهزیستی روانی (ریف، 1989) استفاده شد. پس از اجرای پیش‌آزمون گروه آزمایش طی 18 جلسه یک‌ساعته آموزش سازگاری با دانشگاه را دریافت کرد و پس از دو ماه مطالعه پیگیری به عمل آمد. داده‌ها با روش آماری تحلیل واریانس آمیخته تجزیه‌وتحلیل شدند. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که مداخله مبتنی بر مدل جامع تجربه زیسته سازگاری بر افزایش بهزیستی تحصیلی، روانی و اجتماعی دانشجویان ناسازگار تأثیر معناداری داشته است (0/01 P)؛ به‌نحوی‌که نمرات مؤلفه‌های بهزیستی، افزایش معناداری در مرحله پس‌آزمون داشته و در مرحله پیگیری پایدار مانده است. نتیجه‌گیری: نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که برنامه آموزشی مبتنی بر مدل جامع تجربه زیسته سازگاری به‌واسطه کاهش مشکلات دانشجویان در سازگاری با دانشگاه به افزایش مؤلفه‌های بهزیستی آن‌ها در سال اول منجر می‌شود.
Background: Inspecting the first-year students' mental health reveals that most of them cannot adapt emotionally, and they experience mental health problems comprising irrational beliefs, emotional, motivational, communication, and social issues and learning, along with a significant failure in academic performance. Nonetheless, none of the interventions has been based on the lived experience of the students who have the most problems adapting to the university.
Aims: The aim of this study was to investigate the efficacy of the educational program based on the comprehensive model of the lived experience of adjustment (CMLEA) on the academic, psychological and social well-being of maladjusted first-year students.
Methods: The present research was conducted with a quasi-experimental design of pre-test, post-test, and follow-up with a control group. The sample consisted of 40 freshmen who scored lower than the average in the Student Adaptation to College Questionnaire (Baker & Siryk, 1986). The convenience sampling method was used to select the students. Then they were assigned to two experimental and control groups. In the present research, academic well-being (Tuominen-Soini et al., 2012), social well-being (Keyes, 1998), and psychological well-being (Ryff, 1989) scales were used. After the pre-test, the experimental group received 18 one-hour sessions of university adaptation training. After two months, a follow-up study was done. The data were analyzed using mixed analysis of variance method.
Results: The results revealed that the intervention program significantly impacted students' academic, psychological and social well-being (P
Conclusion: Results from the intervention indicated that the educational program based on the CMLEA with amending students' problems in adapting to the university leads to an increase in their well-being components in the first year.
(
, 
, 
)
