Abstract:
ادبیات ایران در میدان تحولات فکری و اجتماعی،فراز و نشیبهای متعدد و متفاوتی را در متن شعر تجربه نموده است.در این میان،مطالعهء قیاسی دربارهء دورههای مختلف ادبی،چشماندازی مؤثری است که سبب زایش اندیشهها میشود.تکامل زبان و دریافت ویژگیهای سبکی،حاصل نقد و بررسیهای تقابلی آثار است.در همین رهگذر،واکاوی همانندیها و ناسازگارهای سبک نیما و شعر سبک هندی،کمتر مورد توجه پژوهشگران ادبی قرار گرفته است.در مقالهء حاضر،پس از ذکر تعاریف کوتاه از«سبک»و سنجش نظرها در این مورد،برخی ویژگیهای لفظ و معنی این دو سبک،تحلیل و بررسی شده است.در این گفتار اندک،مجال برابریهای جزءبهجزء و بحثهای بنیادی ساختار را-آنگونه که شایستهء هنرنماییهای شاخص در هر دو سبک باشد-نداشتهایم؛اما سعی کردهایم زاویههای برجستهای را با قلم نقد نشان دهیم.
Machine summary:
"هنر نیما فقط سرودن شعر نبود؛نیما اسطورهای است که موسیقی ایران زمان
شعر سبک هندی را-که به تک بیتهای منفرد مشهور و هر بیت مثل سایر است و
این از ویژگیهای سبکی شاعران سبک هندی است که از ابزار
نیما مانند شاعران سبک هندی به بطن اشیا و پدیدهها نفوذ میکند و مفاهیم را
شده،همه دستاوزیری برای نوآوری در شعر نیما بوده است و چون این ارکستر در
نگارنده معتقد است نیما برای اجرای موسیقی خود در شعر فارسی،نظریات
به برخی از این ویژگیها در بحث از شاعران سبک هندی اشاره شد؛گفتنی است با
زوایای پنهان شعر نیما به آن اجازه میدهد ذخیرههای بالقوهء زبان را مثل سبک شاملو،سبک سپهری،سبک فروغ،محمد زهری،ابتهاج،و...
با توجه به اینکه نیما در گفتهها و زندگی شعری خود به شاعران سبک هندی
قرائت نیما از سمبلها این است که:«سمبلها شعر را عمیق
دقت و وسواس ویژهای به کار میبرد که این خود باعث دشوار شدن زبان شعر شاملو
ملموس و محسوس شدن پدیدهها جاری است؛اما در شعر نیما سبک زبان از فلسفی
ابهام در شعر نیما دو برابر ابهام در اشعار سبک هندی جلوه مینماید که بیش
و این یکی از تازهترین ویژگیهای سبک نیماست که در شعر جان میگیرد.
نیمهء وسیعتر تفکر نیما در این میدان،متوجه ساخت بیرونی شعر است.
دید این بخش را در مطالعات آشنایی با شعر نوی نیما فروشکسته و خود را از این
نیما جستجو در زبان عامه،به این شکل بسته و محکم را مناسب دوران شعر خود
بعضی از اشعار سبک هندی متجلی است و در این اشعار هدف از شعر نه رسالت"