خلاصة:
پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر برنامه آمادهنتازی«بر میزان پذیرش دانشآموزان عادی مدارس فراگیر و
عادی نسبت به کودکان واجد اختلال حسی حرکتی صورت گرفته است.روش: با استقاده از روش نمونهگیری
تصادفی, از جامعه آماری دانشآموزان عادی پایههای تحصیلی سوم تا پنجم ابتداتی در مدارس فراگیر و عادی در
سال تحصیلی ۸۳۴-۸۵ تمونهای به حجم ۴۳۵ نفر انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار
گرفتند. پا استفاده از پرسشنامه مقیاس پذیرش ولتز (۱۹۸۰) تگرش افراد هر دو گروه قبل و بعد از اجرای برنامه
آمادهسازی مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرقت. یافتههای حاصل, با استفاده از آرزمون آماری ] مسئقل و تحلیل
واریانس دو راهه تجزیه و تحلیل شدند. یافتهها: نتایج بپانگر آن بود که میزان پذیرش دانشآموزان گروه آزمایش
در مدارس فراگیر و عادی پس از شرکت در برنامه آماده سازی» در مقایسه با گروه گواه به طور معنادار افزایش
یافته است. همچنین نتایج بیانگر آن است که بین مپانگین میزان پذبرش دانشآموزان گروه آزمایش با توجه به
نوع مدرسه فراگیر و عادی تفاوت معنادار وجود ندارد. در نهایت اثر متقابل گروه آزمایش و نوع مدرسه بر میزان
پذیرش دانش آموزان معنادار نیست. نتیجهگیری: شرکت دانشآموزآن گروه آزمایش در برنامههای آمادهسازی
میزان پذیرش آنها را نسبت به دانشآموزان دارای اختلال حسی . حرکتی در مقایسه با گروه گواه اقزایش داده
Objective: The purpose of this study is to investigate the effectiveness of a preparatory program on the acceptance of students with physical disability by their peers in inclusive and normal schools in Tehran.
Method: 435 subjects were selected randomly from 3rd to 5th grades in inclusive and normal schools and were placed into experimental and control groups by random. Acceptance Scale (form 2) developed by Voeltz (1980) was utilized to as the research instrument.
Results: The acceptance of two groups were collected before and after the treatment (applying preparing program) and the data were analyzed by t-test for independent groups and two-way ANOVA. The results showed that acceptance of experimental group in both inclusive and normal schools was enhanced. Regarding to the school type، no significant difference was observed between experimental groups.
Conclusion: Preparatory programs can be helpful to increase students acceptance toward students with physical disabilities.
ملخص الجهاز:
یافتهها:نتایج بیانگر آن بود که میزان پذیرش دانشآموزان گروه آزمایش در مدارس فراگیر و عادی پس از شرکت در برنامه آمادهسازی،در مقایسه با گروه گواه بهطور معنادار افزایش یافته است.
همچنین نتایج بیانگر ان است که بین میانگین میزان پذیرش دانشآموزان گروه آزمایش با توجه به نوع مدرسه فراگیر و عادی تفاوت معنادار وجود ندارد.
دانشآموزان عادی بهویژه در مقاطع تحصیلی پایینتر،شناخت اندکی نسبت به کودک استثنایی و تواناییها و محدودیتهای وی دارند و در بسیاری از موارد،ترس از کودک استثنایی نیز مزید بر علت میشود و شکاف بین این دو گروه از کودکان را بیشتر میکند،لذا با استفاده از شیوههای مناسب آموزش و تدوین محتوای دروس و مواد آموزشی مناسب،میتوان شرایط شناخت و ایجاد آگاهی در مورد دانشآموز استثنایی را فراهم و به دانشآموز عادی کمک کنیم تا تفاوتهای فردی را بپذیرد،به راحتی با دانشآموز استثنایی رابطه دوستانه برقرار کند،تعامل مناسب با او داشته باشد و وی را در جمع دوستان خود بپذیرد.
فرضیه پژوهش،میزان پذیرش دانشآموزان دو گروه آزمایش و گواه را نسبت به کودکان واجد اختلال حسی-حرکتی در مدارس فراگیر مورد بررسی قرار میدهد.
به منظور مقایسه میانگین میزان پذیرش دو گروه آزمایش و گواه در مدارس فراگیر،از آزمون آماری t مستقل برای دو گروه استفاده شده است(جدول 1).
نخستین سؤال پژوهش که میزان پذیرش دانشآموزان گروههای آزمایش و گواه را در مدارس عادی مقایسه میکند،با توجه به آزمون t مستقل مورد بررسی قرار گرفته است.
نتایج نشان میدهد که در مورد متغیر مداخل آزمایشی،اثر اصلی وجود دارد؛به عبارت دیگر،شرکت دانشآموزان گروه آزمایش در برنامههای آمادهسازی میزان پذیرش آنها در نسبت به کودکان دارای ناتوانی حسی-حرکتی در مقایسه با گروه گواه افزایش داده است.