Abstract:
با شیوع پاندمی کرونا، از جمله مسائلی که در حوزه سیاست بحثبرانگیز شده است، تأثیر این بیماری بر ویژگیهای دموکراتیک کشورهاست. ازآنجاییکه برخی دولتها بحران را عاملی برای انسجام داخلی و تحکیم قدرت خودارزیابی میکنند این احتمال مطرح است که شیوع کرونا بتواند نوع حکمرانی در جهان را بهسوی پوپولیسم و اقتدارگرایی سوق دهد. در چرخش به اقتدارگرایی، نظارت دولت بر شهروندان با استفاده از فناوریهای نوین تشدید میشود، مکانیسمهای پاسخگویی، نظارت و تقسیم قدرت دچار اختلال شده و حقوق اساسی شهروندان همچون آزادی بیان و جریان شفاف اطلاع رسانی با تهدید مواجه می شوند و موضوع سانسور رسانهها قوت میگیرد. شرایطی که درصورت امکان استقرار به توده ای شدن جوامع میانجامد. نوشتار حاضردر تبیین این جدال، با نظر به مکانیسمهای خودسامان بخش خرد سیاسی مدرن در قالب لیبرالیسم، امتناعی بودن چرخش به اقتدارگرایی از نوع چینی و در مقابل درونی کردن و ترویج نوعی خودکنترلی و بسط نوعی اقتدارگرایی مدرن را مورد نشان میدهد و تأکید دارد که در جهان مدرن امروز تنها نظام مردمسالاری دینی میتواند بدون گرفتار آمدن در دوگانه اقتدارگرایی/ حفظ آزادیهای فردی، میتواند تناسب گفتمانی خود را حفظ کند و این بیماری را کنترل نماید.
With the outbreak of the Corona pandemic, one of the most controversial issues in the field of politics is the impact of this disease on the democratic characteristics of countries. Because some governments view the crisis as a factor in internal cohesion and the consolidation of power, it is possible that the spread of the corona could lead to populism and authoritarianism in the world. In the shift to authoritarianism, government control over citizens is being intensified through the use of new technologies, accountability, oversight, and power sharing mechanisms are being disrupted, and citizens' fundamental rights such as freedom of expression and transparency of information are being threatened, and media censorship is growing. Conditions that, if possible, will lead to the massification of societies. The present article, in explaining this controversy, with regard to the self-organizing mechanisms of modern political wisdom in the form of liberalism, shows the reluctance to turn to Chinese authoritarianism and to internalize and promote a kind of self-control and the development of modern authoritarianism. In today's modern world, only a religious democracy can maintain and control its discourse without falling into the dualism of authoritarianism / the preservation of individual liberties.
Machine summary:
سـؤال اصـلی در بررسـی ایـن مسئله براین استوار است که : آیا دولت های دمکراتیـک کنـونی بـه سـمت اقتـدارگرایی گرایش خواهند داشت و این گرایش در جهان پساکرونا پایدار خواهد ماند؟ وبـه تعبیـر دیگر آیا شیوه حکمرانی در جهان پساکرونا متحول خواهد شد یا نه ؟ در پاسخ بـه ایـن سؤال فرضیه پژوهش براین است که " خرد سیاسی مدرن در قالب لیبرالیسـم در جوامـع دمکراتیک واجد نوعی مکانیسم خود سامان است که مـیتواندبـدون نیـاز بـه دخالـت بیرونی گسـترده ، بـادرونی کـردن خـودکنترلی در افـراد جامعـه ضـمن بسـط نـوعی اقتدارگرایی مدرن و متفاوت ، توهم حفظ آزادیهای فردی را هم ایجاد کند که البته این با باطن لیبرالیسم معاصر هم سازگارتر است .
اما آنچه که میتواند به عنوان یک مدعا مطرح باشد این اسـت کـه اقتدارگرایی و دولت های دمکراتیک در نهایت به یک فصـل مشـترک مـیرسـند کـه آن هـم نادیده انگاشتن آزادیهای فردی و توسل به قوه قهریه اسـت ؛ بنـابراین هرچنـد دولـت هـای دمکراتیک در عمل به یک نوع خودکنترلی درونی بدون توسل بـه زور و خشـونت و اعمـال اقتدار بیرونی میرسند، اما ایـن یـک واقعیـت اسـت کـه اگـر در منطـق ابزارگرایـی دولـت احساس شود که سیاست های دولت در کنترل بحران و پاندمی پاسـخگو نیسـت بـر اسـاس گفتمان فردگرای فایده گرایانه معیار سنجش رضایت افراد تغییر پیدا خواهد کرد هرچنـد کـه اگر این معیار تغییر پیدا نکند جوامع دمکراتیک لیبرال بـا بـرهم خـوردن تناسـب ، بـه وضـع طبیعی هابزی سقوط خواهند کرد.