خلاصة:
از نیمۀ دوم قرن بیستم توجه به ماهیت اجتماعی زبان، به‌عنوان مادۀ سازندۀ ادبیات، منجر به هم‌پوشانی بخشی از دستاوردهای حوزه‌ی تحلیل گفتمان و نقد جامعه‌شناختی شد. در همین راستا، پی‌یر زیما دو فرضیه را مطرح کرد: نخست این که واحدهای زبانی (واژه، معنا، نحو) به دلیل ماهیت اجتماعی خود، می‌توانند منجر به بروز اختلافات اجتماعی، سیاسی و عقیدتی شوند. دوم اینکه گفتمان ادبی، در سطوح زبانی خود (واژه، معنا و نحو) می‌تواند به مسائل و مشکلات اجتماعی و تاریخی زمان خود واکنش نشان دهد. جستار پیش‌رو می‌کوشد با تکیه بر نظریات زیما، ضمن تایید این دو فرضیه، به تحلیل گفتمان ادبی و سازوکار معنا و نحو روایی در رمان دل فولاد از منیرو روانی‌پور بپردازد. هدف از این پژوهش پاسخ به این پرسش است که چگونه گفتمان اجتماعی خارج از اثر در گفتمان ادبی آن ورود کرده و معنا و نحو روایی آن را تحت تأثیر قرار داده است؟ نتایج نشان دادند که گفتمان اجتماعی حاکم سعی در القای دوقطبی معنایی و متعاقبا نحو روایی خود در گفتمان ادبی دارد که در نهایت منجر به خلق ضدگفتمان اجتماعی شده است.
During the second half of the 20th century, looking to the language as the basic raw material of the literature, leads to overlapping some of the achievements of Discourse Analysis and Sociocriticism. In fact, getting an internal approach to the literary text in order to degage its sociality, and focusing on the discourse in the context of social involved situation, these are the common bases of the two analytic methods. Therefore, Pierre V. Zima introduces his approach as the “sociology of the text” and believes that the social questions could appear through the languages, sociolects and discourses, as well as the lexicon, semantics and syntax could have a social function. In the present article, we aim to analyze the social function of the semantics and the syntax inside the novel Ace Heart by Moniru Ravanipur to find out the interdiscursive relation between the text and the surrounding society.
(
, 
, 
)
