شهر و شعر (5) شهر و هویت ملی مقالة

"اما گسترش بی‌حد و حساب شهرها و رشد لجام گسیخته آن‌ها،شاعران را نیز مانند سایر شهروندان آواره ناکجا آبادی‌ می‌کند که در مدینه فاضله شکل گرفته‌ است و شاعر با کنجکاوی خاص و ابهامی‌ تلخ می‌پرسد: من کدامین مهر ناخواسته‌ام/جایگاه من کجاست؟2 (شهر شطرنجی/منوچهر کهن) و از همین دریچه احمد شاملو در شعر هجرانی تنها رویشگاه خویش را که‌ بالندگی آن را به دنبال دارد سرزمین خود می‌داند: بگذار/آفتاب من/پیرهن‌ام باشد/و آسمان من/آن کهنه کرباس بی‌رنگ/بگذار بر زمین خود بایستم/بر خاکی از الماس و رعشه درد/بگذار سرزمین‌ام را/زیر پای‌ خود احساس کنم/و صدای رویش خود را بشنوم‌3."