سه شعر از گابریئلا میسترال الأدب والفن

"انسان‌ها را توانایی درک آن نبود که باید بر این خاک چشم‌های خویش برهم نهاده،در خواب شوم و تمامی ما،باید که بر بالینی یگانه سرنهیم و به رویا درشویم. تورا بر بستر این خاک روشن از آفتاب خواهم نهاد با لطف و مهربانی مادری که فرزند خفته خویش را به بستر نهد و خاک برای دربرکشیدن پیکر تو،ای کودک رنجدیده غمگین، آغوش گرم گهواره‌یی شود. این خستگی بزرگ روزی وسعت خواهد یافت و روح به سخن درخواهد آمد با پیکری که از کشیدن بار خویش در این گذرگاه سرخ فام، آن‌جا که انسان‌ها خشنود از زیستن درگذرند،خسته است. احساس خواهی کرد که در کنار تو،سرشار از زندگی جای می‌گیرند و انسان خفته دیگری به شهر سکوت گام می‌نهد مرا بر این امیدست که تمام و کمال فروشوم در خاک... (خداوند سکوت اختیار کرده است) و او با دیگری خواهد رفت، به جانب جاودانگی."