شعر: اندوه های برفی؛ اولکو تامر Ulku Tamer مقدمة ومراجعة

"شعرهای اولیه‌اش در مجلاتی چون‌ Kaynak,YeditePe,PaPirus و Varlik Bruege1 آسمان از نوک پاهایم آغاز می‌شود. همه‌جا سراسر دلتنگی است که به چشم می‌آید کودکان اگر در دور دست سر می‌خورند، سورتمه‌ها اگر از چوب ساخته شده‌اند، برف اگر آرام گرفته،شکارچیان اگر باز می‌گردند از شکار، انسان اگر ناگهان دریافته،آغاز شدن‌ آسمان را،در نوک پاهایش. آسمان از نوک پاهایم آغاز می‌شود. به احتمال قریب به یقین منظور شاعر،پیتر بروگل نقاش‌ هلندی دوران رنسانس است که به جهت نقاشی مناظر طبیعی‌ و زندگی روستایی شهرت دارد،به خصوص که فضای شعر شباهت فراوانی با یکی از آثار مشهور نقاش مذکور دارد. م شرم یک توری سرد بر صورت‌مان می‌پوشانند، به‌سان بی‌خوابی سپیدی برای مردن؛ شرمسار اگر نباشیم شاید رهای‌مان خواهند کرد، عرق می‌ریزیم،از ناخن‌هایم خون می‌چکد به روی او. دسامبر ژانویه آوریل دوست قطبی‌ام‌ یک آدم‌برفی از تو می‌سازد، سخت هم اگر باشد بلندت می‌کند به هوا و از پس پرتاب کردن‌ات برمی‌آید."