ایرانی: هستی من الأدب والفن

"نفهمیدم چه موقع روزنامه را برداشتی،وقتی‌ متوجه حضورت شدم که مثل همیشه مشغول خواندن شده بودی. من به‌ این کار عجیب‌ات هم مثل بقیه کارهایت عادت کرده بودم و بخشی از زندگیم شده‌ بود... در طول راه مثل همیشه مدام حرف‌ می‌زدم،از همه چیز می‌گفتم و تو بدون گفتن کلمه‌ای فقط لبخند می‌زدی و من‌ به این فکر می‌کردم که دهانت بیش از اندازه گشاد و بی‌حالت است،مثل این‌که‌ مدت طولانی به دو طرف کشیده و سپس رهایش کرده باشند... تو را نگاه کردم توی رختخواب دراز کشیده بودی و به روبه‌رو خیره شده بودی،یکی از پاهایت را جمع کرده بودی،موهای سیاهت‌ صورتت را پوشانده بود. فکر کردم وقتی دوباره چشم‌هایم را باز کنم می‌بینمت که داری‌ می‌خندی،چشم‌هایم را باز می‌کنم. اگر تو نیستی پس چرا هنوز صدای خنده‌هایت را می‌شنوم،چرا عطر نفس‌هایت در خانه پیچیده؟تو خیال نیستی،دروغ نیستی،تو تنها چیزی‌ هستی که در زندگی‌ام حقیقت دارد. آن روز کمی زودتر بیدار شده بود."