ایرانی: خاطرات فراموش شده الأدب والفن

"با نوک انگشت فنجان چای را به سمتش هل دادم و با لبخندی گفتم:«اسم این‌ جوجه را چی گذاشتی؟» -صبورا وقتی این را گفت هیچ نشانی از رنجش لحظه قبل در چشم‌های عسلی‌ کشیده‌اش نبود. قوری را برداشتم،صورت صبورا توی آب جوش مچاله شده بود و چشم‌های شوغ‌زده و سرخ بود؛صدای جیغش که بلند شد قوری از دستم رها شد روی زمین؛خودم را یک قدم عقب کشیدم و تکه‌های چینی سرخ و سفید با گل‌های طلایی و نارنجی،پخش شد روی سرامیک‌ها. انگشتم را دوباره روی لب‌های بچه مالیدم،بعد به چشم‌هایش نگاه کردم و گفتم: -خیلی خب!تو حق داری. چهارشنبه داشت به‌ آسمان نگاه می‌کرد که در حال زدن پنبه ابرها بود که ناگهان صاحب‌خانه‌ بی‌ملاحظه جلوی چشمانش اسباب اثاثیه‌اش را توی برف‌ها ریخت و درست‌ همان موقع طاعون مدرن استفراغ‌کنان به شهر رسید و این در حالی بود که جوها سرریز کرده و هرچه آشغال بود در سطح خیابان‌ها و معابر پخش شد."