فارغ التحصیل - مجلة گلستانه الأدب والفن

"وقتی مرا توی سلولی کثیف با دوتخت فلزی و شش‌نفر همسایه هل دادند صورتم هنوز خیس بود. شاید نمی‌توانستند مرا که غرق درد و اندوه بودم ببینند،که در این مرحله در جشن پایان دبیرستان ماتم برده بود. یکی به لباس آبی نفتی داشت و کیف سیاه بزرگی به دست گرفته بود با لحنی حرفه‌یی گفت:«این اتباع هاییتی نمی‌توانند به مملکت خود برگردند. » قاضی از من پرسید:«چرا نمی‌خواهی برگردی یا نمی‌توانی برگردی؟مگر ممکلت‌تان را دوست نداری؟مگر آن‌جا وطن‌تان نیست؟چطور ممکن است آدم علقه‌های نوع بشر را داشته باشد و آن وقت به سرزمین آبا و اجدادی‌اش افتخار نکند؟» -من هیچ مملکتی را-به بد و خوبش کاری ندارم-بیشتر از کشور خودم دوست ندارم. برای این به کشور شما آمده‌ام که توی مملکت خودم پوستم را می‌کنند و موهایم را چنگه چنگه می‌کنند و به آتش سیگار می‌سوزانند چون پدر و مادرم علیه فساد،جنایت و دزدی حرف زده‌اند."