چالش شعر - مجلة گلستانه الأدب والفن

"حال من دریا هستم زنی به سوی من خم می‌شود و در من خود را جست‌وجو می‌کند سپس به سوی شمع و ماه دروغگو بر می‌گردد من پشت او را می‌بینم و صادقانه منعکس می‌کنم او با اشک و دستان مشوش خود به من جواب می‌دهد من برای او مهم هستم هر روز نزد من می‌آید و می‌رود و هر صبح چهره‌اش جایگزین تاریکی می‌شود او در من دختری جوان را غرق کرده بود و در من یک پیر زن هر روز به جست‌وجوی او از خواب بر می‌خیزد مثل یک ماهی ترسناک... من اغلب اوقاتم را به ناچار در بحر تنهایی دیوار سرخ گون و لک نمون روبه‌رو می‌روم فرو من زمان‌هایی چنان طولانی بر آن چشم دوختم که اکنون آن را جزیی از قلب خویش می‌انگارم اگرچه ذره‌یی-بر عهد خویش-پایدار نیست چنان‌که چهره‌ها و سایه‌های شب بارها و بارها ما را از هم گرفته‌اند اینک منم دریاچه‌یی چنان که زنی روی آن خم شود تا بازتاب آن‌چه که هست را از او پرس‌وجو کنم پس ناامید از من به سوی کذابان رو کند به سوی آن شعله‌های شمع‌ها یا ماه -آن فروغ‌های پر دروغ من اما بی‌کینه‌یی حتی پشت سرش را هم صادقانه باز می‌نمایانم او که پاداش مرا تنها با قطره‌های اشک‌هایش و با لرزش دست‌هایش،می‌تواند آری،من به چشم او عزیزم -چرا که بارها و بارها-به سویم می‌دود -و باز هم از برم-می‌رمد هر سپیده دم هم رخسار اوست که تاریکی را از دلم می‌تاراند آری او بود که اول بار بر من چهرۀ دخترکی شاداب را تصویر کرده بود و هموست که هم اینک خواب پیری را برایم تعبیر می‌کند و افسوس که این منم که هر طلوع به ناچار برای او رایحۀ دل ناپسندتری می‌پراکند برگردان:سید محمد طلوعی برازنده آینه من نقره و«عین»ام."