تعارض سخن و سکوت (یادداشتی بر بازی) مقدمة ومراجعة

"آن‌چه عجیب می‌نماید این است که فقط مرد،در تمام طول داستان سخن‌ می‌گوید،و سکوت راوی از نظر او به هیچ وجه به معنای عدم تأیید یا فاصله گیری‌ راوی از مرد نیست. راوی از نوعی تشویش و اضطراب پنهان سخن می‌گوید که مختص آدمی است که دارد خود را در محیط،در فضای معاشرت،می‌آزماید، یا به اصطلاح«پیدا می‌کند». راوی‌ سکوت و تأمل را بر صدا و کلام مسلسل ترجیح می‌دهد،و هیچ گاه با کلام خود رشتهء سخن مرد را از هم نمی‌گسلد،و نویسنده به این ترتیب می‌کوشد بر نوعی‌ فضای خالی تأکید کند. مرد و سخنان او،در حقیقت،زمینهء مناسبی برای‌ رؤیت فضای خالی و خاموش درون وجود راوی است،و راوی از این طریق است‌ که به دریافت جدیدی از موقعیت خود دست می‌یابد. این واقعیت یا حقیقت‌ ناگوار از غیبت مرد و کلامی که از زبان او،این بار،برای دیگران-شاید آدمی چون‌ راوی-جاری می‌شود حاصل شده و راوی آن را با عمق وجود خود و به تلخی، احساس می‌کند."