ساعت بیست و پنج الأدب والفن

"درخت‌ها ته خیابان زیر برف ایستاده‌اند و انگار که انتظار می‌کشند،کسی چه می‌داند شاید انتظار یک آدم برفی را. جلو سینما پسرکی ایستاده توی برف و با گردن کشیده‌اش پردهء جرخورده‌ امیر ارسلان را نگاه می‌کند. جلو پارک محسن به آدم برفی لگد می‌زند،لب جو می‌ایستم و می‌گویم: بی‌خیال رفیق. کلاه آدم‌برفی را روی سرش درست می‌کنم که مرد کوسه صورت محسن را محکم توی برف می‌کوبد. وقتی محسن توی ماشین کنار بهرام می‌نشیند انگار که از میان نعره‌هایش‌ فقط کلمهء خائن را می‌شنوم،بهرام نگاهم می‌کند و حرفی نمی‌زند. جلو در شرقی که از زنجیر می‌پرم مردی را می‌بینم که ایستاده و به آدم‌ برفی لگد می‌زند،با نوک انگشت کلاهش را می‌دهد بالا و می‌پرسد:«ببخشید آقا ساعت چند است؟» عینک محسن را می‌زنم و می‌گویم:«متأسفم ساعت ندارم. » آن‌طرف خیابان که می‌رسم برمی‌گردم و مردی را می‌بینم که جلو یک آدم‌ برفی بزرگ،مثل تمام آدم‌برفی‌های دیگر،البته سیاه ایستاد و به آن لگد می‌زند."