زبان و معنا در متن عاشقانه (متن های عاشقانه چگونه متن هایی هستند؟ (2)) مقالة

"با این‌حال قصهء بیژن و منیژه از موارد استثنایی است که می‌توان گونه‌ای نوع حماسی‌ (epic) را نیز در آن تشخیص داد،اما یکسان‌شدگی شکل اثر و سنخیت مشخص آن،این تأویل را کماکان با تردید همراه می‌کند. اما در آثار ادبی،از آن‌جا که تشکیل و تنظیم ساختاری بر بدویت روایت و حالت‌های گفتاری،طبیعی آن اولویت دارد،مؤلف اغلب‌ ذهنیت ماجرا را می‌گیرد و آن‌را به پدیده‌ای متنی‌ تبدیل می‌کند،زیست-جهان متن در این‌جا،گاه یکسره‌ از واقعیت هستی انسانی متفاوت شده و تأویلی صرفا ارجاعی را می‌طلبد. توضیح این فاصله‌مندی،می‌تواند کارکرد اثر و نسبت آن با هستی واقعی را مشخص و آشکار کند،اما چگونه؟اگر اثر هیچ ارتباطی به جهان‌ بیرون از خود ندارد پس نوع،حالت و سنخیتش را چگونه ایجاد می‌کند وبه زبان درمی‌آورد؟آیا زبان‌ کلیتی متافیزیکی است که جهان و واقعیت را به‌ بازنموده‌ای از خودش بدل می‌کندو در عین‌حال به‌ حیات انحصاری‌اش ادامه می‌دهد؟اما هرگز چنین‌ نیست چرا که«اسارتی درون زبان وجود ندارد."