ایرانی: قصه قوزی و من الأدب والفن

"و من برای همه از روی یک تکه کاغذ پاره خواندم که یک قوزی بود،هیچ کس را نداشت و همیشه تنها بود. برای قوزی یک ماشین دراز و بی‌رنگ کشیدم،مثل خودش؛که با آن به مدرسه‌ می‌آمد و من هر صبح از پشت یک پنجره بزرگ خاک گرفتهء بی‌باران با یک پردهء نیمه آویزان چرک به او سلام می‌کردم. یک بار هم توی یک نقاشی از خودم و او،وقتی داشت از روبه‌روم می‌آمد، بی‌اختیار راهم را کج کردم و پایم را از کاغذ بیرون گذاشتم که دلخور شد و تا چند روز هرچه صورتش را می‌کشیدم اخمو بود. هر روز درست همان وقت که دخترها توی راهرو پشت دم‌اسبی‌ها و کلاه‌کج‌ها می‌افتادند و متلک‌بارشان می‌کردند،من از همان پنجرهء بزرگ خاک‌گرفتهء بی‌باران،با آن پردهء نیمه آویزان چرک،خیره به بخار خشکشویی روبه‌رو که از جوی بالا می‌زد،برای قوزی شعر می‌گفتم..."