ایرانی: خانه معلق الأدب والفن

"همسرش ناراضیاز به هم خوردن خوابش نالید:«تمام کردی؟»به صفحهء کاغذ که‌ نگاه کرد جا خورد. دست‌ها را به شیشه‌ پنجره چسباندند و همزمان به همدیگر گفتند:«نگاه کن،آن‌ کلاغ نیست که قارقارکنان از فراز دیوار می‌پرد و بال می‌گشاید و درو شدنش نقطهء سیاه را در سفیدی آسمان،کوچک می‌کند». پیچیده در بالاپوشی سیاه که‌ دست لاغرش از چاک بالاپوش بیرون بود و به دیوار تکیه داده بود و عابری به‌ جای پول،نوک پر سیاهی را در دهانش فرو کرد و یک هفته بعد دختر گدا پر را بلعیده بود. دهانش رو به بیرون کشیده شد و سخت شد و استخوانی شد و بالاپوش پوسیده‌اش بال‌های نیرومندش شدند که تن‌اش را از زمین بلند کرد و پرواز داد و خرده سکه‌های طلایی‌اش را در پنجه‌هاش نتوانست بفشارد و حالا دارد از پنجره خانهء ما،از شهر دور می‌شود و آن کلاغ من هستم»."