چند شعر از کرول اوتس الأدب والفن

"تا آن زمان تا آن زمان نهائی آیا پرهای تو-در کشتزار به شکل دلپسند-در استتار نیستند آیا پوست‌ات-در جنگلی که تاریک است به شکلی دلپسند-در استتار نیست؟ آیا اختفایی تاریکت‌ات- زیرا خورشیدی که لکه‌دار شده- به شکل دلپسند-در استتار نیست؟ وقتی-انتظار ناداشته- آرامش را حس می‌کنی حس می‌کنی-در فشار آرواره‌ات، آرامش را، انگار منجمد می‌شود-به رؤیا فرومی‌روی ضربان پرتلاطم قلبت‌ات-آرام می‌شود و زیبائی را حس می‌کنی-در آرامش آن‌گاه- همه چیز را دوباره به فکر می‌نشینی زندگی چیست؟ اشتها-وحشت-به یکدیگر گیر دادن. ک چنین زیبائی سرتاسر شب-صدا کم مایه و سبک، پاشیده می‌شود همه‌جا صبح- جهان-تنگاتنگ در میان یخ چون، کهکشان گلبرگ‌های منجمد وا می‌نهد، درختان را-مثل ستون‌ها، که روشنی از یون‌های نور گرفته‌اند یک چنین زیبائی به نظر می‌رسد که ماناست آیا-این‌چنین نیست؟ ه گربه‌یی که میان بازوانم به سوی مرگمی‌رود تسکین دو عالم را- تقدیم تو می‌کنم حالا- که کر شده‌یی، کور و مرتعش-نفس‌ات لرزان این است-آن‌چه که من لمس می‌کنم احساسی، که بی‌حس می‌کند مرا و تو-از پا درآمده‌یی-آرام و بی‌صدا *من کریشنا هستم،ناوشکن دو دنیا صبح دوشنبه‌یی دیگر در 30000 پائی‌ام پرت شده در قلب!«آسمان» چه معنی می‌دهد-زندگی؟ با بیگانگانی- که اشتیاق نداریم، همراهشان بمیریم."