چکیده:
اگرچه آنتیبیوتیکها بهعنوان درمان مرسوم در بیماریهای عفونی استفاده میشود اما این درمانها با مشکلات زیادی ازجمله عوارض جانبی ناخواسته و مقاومت نسبت به آنتیبیوتیکها همراه هست. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر ضدباکتریایی عصارههای آبی و الکلیگیاه گشنیز(Coriandrum sativum) بر روی باکتریهای اشریشیا کولای، سالمونلا تیفیموریوم، استافیلوکوکوس اورئوس و لیستریا منوسیتوژنز بود. آزمونها با روش چاهک و میکروپلیت (برای تعیین MIC و MBC) انجام پذیرفت. نتایج انتشار چاهک نشان داد که استافیلوکوکوس اورئوس و لیستریا منوسایتوژنز حساس و اشریشیا کولای و سالمونلا تیفیموریوم مقاوم به عصارههای آبی و الکلی بودند.عصاره گیاه دارای کمترین غلظت بازدارندگی معادل µg/ml6/25 و کمترین غلظت باکتریکشی برابر با µg/ml 12/5 در مقابل باکتری استافیلوکوکوس اورئوس بودند. عصارههای آبی و الکلی گیاه گشنیز بر رشد باکتریهای گرم مثبت استافیلوکوکوس اورئوس و لیستریا منوسیتوژنز تاثیر داشت، اما بر روی باکتریهای گرم منفی سالمونلا تیفی موریوم و اشریشیاکولای بیتاثیر بود.
Although antibiotics are widely used for the treatment of infectious diseases‚ there may have consequences such as adverse drug reactions and antibiotic resistance. The aim of recent study was to compare the antibacterial activity of aqueous and alcohol extracts of Coriandrum sativum on Staphylococcus aureus، Listeria monocytogenes، Salmonella typhimurium and Escherichia coli. The antibacterial properties of the extracts were assayed using well diffusion and Microtitr plate (for determining the MIC and MBC). Results of well diffusion method showed that S. aureus and L. monocytogenes were sensitive but E. coli and S. typhimurium were found resistant against both aqueous and alcohol extracts. The MIC and MBC for S. aureus was estimated at 6.25 µg/ml and 12.5 µg/ml، respectively. It was concluded that aqueous and alcohol extracts of Coriandrum sativum were effective on Gram-positive bacteria، however they were ineffective against Gram-negative strains used in this experiment.
خلاصه ماشینی:
"هدف از این مطالعه مقایسه تأثیر ضدباکتریایی عصارههای آبی و الکلی گیاه گشنیز(Coriandrum sativum) بر روی باکتریهای اشریشیا کولای، سالمونلا تیفیموریوم، استافیلوکوکوس اورئوس و لیستریا منوسیتوژنز بود.
عصارههای آبی و الکلی گیاه گشنیز بر رشد باکتریهای گرم مثبت استافیلوکوکوس اورئوس و لیستریا منوسیتوژنز تأثیر داشت، اما بر روی باکتریهای گرم منفی سالمونلا تیفی موریوم و اشریشیا کولای بیتأثیر بود.
نتایج حداقل غلظت مهار کنندگی و حداقل کشندگی عصاره الکلی گیاه گشنیز نشان داد بیشترین تأثیر (µg/ml 25/6MIC: ) علیه هر دو باکتری گرم مثبت بوده و کمترین تأثیر (µg/ml 25 :MIC) بر باکتریهای گرم منفی بود (جدول 2).
در این مطالعه اثر ضدباکتریایی عصارههای الکلی و آبی گیاه گشنیز علیه باکتریهای گرم مثبت و گرم منفی به دو روش انتشار در چاهک و میکرودایلوشن (MIC وMBC ) مورد بررسی قرار گرفت.
در روش میکرودایلوشن میزان حداقل غلظت مهار رشد عصارهی الکلی گیاه گشنیز علیه باکتریهای گرم مثبت استافیلوکوکوس اورئوس و لیستریا مونوسیتوژنز بهترتیب µg/ml 5/12 و µg/ml 25/6 و در مورد باکتریهای گرم منفی سالمونلا تیفیموریوم و اشریشیا کولای µg/ml 50 و µg/ml 25 حاصل شد.
در روش میکرودایلوشن میزان حداقل غلظت مهار رشد عصاره آبی گیاه گشنیز علیه باکتریهای گرم مثبت استافیلوکوکوس اورئوس و لیستریا مونوسیتوژنز بهترتیب µg/ml 25 و µg/ml 5/12 و در مورد باکتریهای گرم منفی سالمونلا تیفیموریوم و اشریشیا کولای µg/ml 100 و µg/ml 50 حاصل شد.
عصارههای الکلی و آبی گیاه گشنیز بر رشد باکتریهای گرم مثبت (استافیلوکوکوس اورئوس و لیستریا مونوسیتوژنز) تأثیر داشت، اما برروی باکتریهای گرم منفی (سالمونلا تیفیموریوم و اشریشیا کولای) بیتأثیر بود."